Karume Day

Vrijdagavond, nadat we onze blog online zetten, viel de elektriciteit uit. Dit keer was het niet voor even, maar voor de hele avond! Het was wel gezellig met alle kaarsjes in huis. We legden wat muziek op en zaten wat te praten. Plots kwam de directeur af met een mooie, roze verjaardagstaart. We keken elkaar vragend aan, waarna de uitleg kwam… Ons jongste zusje Peace zou heel graag komen naar België. We hadden gezegd dat ze zeker welkom is, maar dat het beter zou zijn als ze wat ouder is. Omdat haar verjaardag 20 juli is en wij op dat moment in België zijn en het niet zouden kunnen meevieren, wilde ze het op een dag doen dat we hier nog in Tanzania zijn. 

Ongelooflijk hoe zo’n klein meisje nadenkt over zo’n dingen! ’t Is echt een slim kind. We vrezen dat ze hier veel ‘miserie’ zullen hebben met haar wanneer wij weg zijn, want ze is echt gehecht aan ons.

P.s. De taart smaakte!!!

De 'jarige'...

Zaterdag hadden we niet veel te doen. We gingen eigenlijk naar Bagamoyo gaan, maar helemaal op ons eentje is dat niet te doen. We besloten dus om thuis te blijven en onze kleren te wassen. We waren zeer moe die dag, maar toen de ouders beslisten om ergens naar toe te gaan, sprongen we toch recht om mee te gaan. We wilden iets doen! Eigenlijk was het uitstapje gewoon een rondrit in de wagen waar we ondertussen drie keer stopten bij een bank. We aten ook kip in een plaatselijk restaurantje. 

Daarna wilden we samen naar de ‘winkeltjes’ in Kimara gaan. Toen we er aankwamen zagen we het leger bezig. Alle illegale shops werden plat gesmeten! Dit was een beeld dat je normaal gezien op televisie ziet, maar wij zagen het allemaal live voor onze ogen gebeuren. De winkeltjes bezoeken was dus geen optie meer. Bieke vreesde ook voor het kleedje die ze vorige week bestelde, want de shop waarin ze het bestelde lag in die straat…

Op de terugweg kochten we kippen die zomaar, zonder voorzichtigheid in de koffer gegooid werden. ’s Avonds waren ze al gepluimd… Sommige dingen gaan wél snel in Afrika!

Eenmaal thuis kropen we snel in ons bed. Om de avond af te sluiten besloot Bieke om het gezichtsmaskertje te gebruiken dat ze in het wekelijkse verrassingsdoek van de vriendinnen vond. Erg ontspannend, én eens een lekker geurtje in onze kamer! Zalig.

Voor - net gekocht/in de koffer

Na - klaar om opgegeten te worden (snif)

Geroosterde maïs langs de weg (tegen onze hongertjes)...

Op zondag gingen we met de drie oudste dochters naar Manzesi. Daar is er een marktje, maar blijkbaar is het er erg gevaarlijk. Heel wat pickpockets liggen op de loer om mobieltjes en natuurlijk ook geld te stelen. Honderd procent op ons gemak voelden we ons dus niet, maar het was wel eens tof om door zo’n straatjes te wandelen. ’s Avonds kregen we ook leuk bezoek: onze contactpersoon Peter, die onze stageplaats en woonplaats regelde hier in Tanzania, kwam eens kijken hoe het met ons ging! Hij kan Tanzania ook niet meer missen en komt dus nog af en toe terug. We vonden het erg fijn om nog eens echt (West-) Vlaams te kunnen praten. We bespraken ook enkele zaken rond te stage. Het was een zeer leuke dag, en we verlangen dan ook om volgende week met Peter nog eens Mwenge of Kariakoo te bezoeken.

Hij bracht ook enkele spulletjes mee voor Bieke die haar mama hem meegaf. Een grote verrassing was het, toen plots verschillende briefjes en kaartjes tevoorschijn kwamen! Allemaal dankzij Jamila, die het achter Biekes rug had geregeld. Het was een echt topdagje!

Maandag was er geen school omdat er op 7 april een nationale feestdag is in Tanzania: Karume Day. We gingen de oudste dochter terug naar school brengen in Bagamoyo. Dit is zo’n 2,5 uur rijden van onze woonplaats, dus opnieuw niet bij de deur. We konden pas om 11.30 uur vertrekken omdat de auto opnieuw problemen had. Toen we eindelijk aankwamen in de Baobab secundary school zagen we heel wat studenten staan. Blijkbaar mochten ze niet naar binnen omdat ze eigenlijk op zondag moesten ‘binnen’ zijn. Gelukkig had ons gezin ‘Wazungu’s’ en geld bij… Eunice mocht de school toch betreden. Wat onze blanke huid niet allemaal terecht kan brengen… De dertigtal andere leerlingen moesten allemaal terug huiswaarts keren. Soms is het leven echt niet eerlijk! We vonden het zeer spijtig om afscheid te moeten nemen van onze oudste zus, want we hebben haar echt graag! We zijn er ook zeker van dat we haar niet meer zullen zien vooraleer we naar België vertrekken, dus dat maakte het afscheid nog erger.

Samen met de 3 andere dochters en onze Afrikaanse ouders gingen we verder om Bagamoyo te bezoeken. Dit stond al vanaf het begin op ons ‘to-do-lijstje’, en vandaag was het eindelijk zo ver! Bagamoyo is een klein dorpje dat vroeger het centrum van de slavenhandel was. Vanaf deze plaats aan zee werden slaven verscheept naar Zanzibar. We zagen de palen waar de slaven aan vastgebonden werden, en waren wel onder de indruk… We bezochten ook het strand en het vismarktje dat daar vlak bij lag.  Op het strand zie je heel wat vissers, vissersboten en handelaars die tonen dat ze echt wel professionals zijn in hun vak! We kochten er inktvis en heel wat andere vissen. Het was indrukwekkend om te zien. Opnieuw een beeld dat je normaal op televisie ziet, maar waar wij nu midden in zaten…

Na ons ‘strandbezoek’ zei de directeur dat Bagamoyo eigenlijk totaal niets speciaals is, en we dus huiswaarts zouden keren. We probeerden hem nog uit te leggen dat dat voor ons wel interessant is, en we heel graag ook het oude stadje erbij hadden bezocht, maar tevergeefs… Heel jammer, maar we zijn toch blij dat we ‘iets’ gezien hebben van Bagamoyo.

Na een lange dag kropen we vroeg in ons bedje, want hier valt de paasvakantie op een ander moment en moeten we dus morgen weer aan de slag!

Inkopen - inktvisjes.

Paal waar de slaven aan vast hingen voor ze naar Zanzibar verscheept werden...

Viiiiiiiiis, lekkere viiiiiiiiiis...

Bagamoyo - strand.

Op dinsdag ging ons Afrikaanse leventje weer zijn gewone gang. We gaven les rond ritmes, complementaire kleuren, kleuren mengen, werken met crêpepapier enz. De kinderen waren weer erg blij met de blanken hun activiteiten, dus wij waren ook tevreden van ons werk!

Na schooltijd gingen we opnieuw een stukje mee met de schoolbus. We stapten af in Kimara om Biekes jurk af te halen. Heel spannend! Iedereen in het naaiwinkeltje begon te lachen wanneer ze de twee witjes zagen staan in hun shop. Bieke paste het kleedje ergens in een steegje, het (te dure) kleedje werd betaald en we gingen nog even de andere winkels gaan bezichtigen. Eenmaal thuis werd het kleedje deftig bekeken en geshowd. Het is een typisch Afrikaans kleed, dus het achterwerk wordt goed benadrukt… Bieke voelt er zich wat dik in, maar voelt zich nu wel een echte Afrikaanse lady…

Woensdag was een normale, doordeweekse Afrikaanse dag. We gaven les (ook wat op z’n Afrikaans), en gingen na schooltijd opnieuw mee met de bus. Het was op eigen risico, want de bus stond al vanaf ’s morgens ergens in panne. Gelukkig werd hij gemaakt in de loop van de namiddag, om de kinderen daarna opnieuw thuis af te kunnen zetten. We waagden het erop en gingen mee. Drie uur later en 5 km voor de finish (Top Layer School) was het zover: problemen. We hadden superveel honger dus we gingen op zoek naar frietjes. Ze beginnen ons hier al te kennen…

Vandaag was opnieuw een zeer warme dag. We moesten het weer wat gewoon worden want de voorbije dagen was het koeler (zo’n 30 in plaats van 35 graden…). Ondertussen beginnen de buschauffeurs ook al eens te strijden tegenover elkaar, over wie van hen de blanken meeneemt om de kinderen thuis af te zetten. Heel grappig om te zien!

We namen de grote schoolbus met Freddy (3-1 voor Freddy deze week) tot aan Kimara. Dan namen we een dala dala richting Mlimani City. Ons internet moest herladen worden, en onze buikjes verlangden weer naar pizza… De terugrit was wat minder. Wel 45 minuten wachtten we op een busje richting Kimara, maar nergens was er eentje te bespeuren. Bieke werd wat humeurig en we besloten uiteindelijk om een bajaji te nemen. Het was een toffe bestuurder die ons niet té veel aanrekende. Hij gaf ons ook zijn nummer voor het geval dat we nog eens in nood zaten! Leuke kerel. 

Deze week aten we ook al heel wat vis aangezien we wel 10 kilo kochten voorbije maandag in Bagamoyo. We worden ook telkens misselijk wanneer ze de deur van de koelkast openen, en een overweldigende geur van vis en andere op ons afkomt. Soms denken we dat we zelf al wat ruiken naar de vis…

Misschien een interessante afsluiter voor deze keer: de Afrikaanse keuken (op z’n best):

Wat eten we vandaag?

Keukenkast. Zoek het bord...

Waar zetten we de rest?

Hé, het is oké…

… om je dochter haar broek af te doen om te gebruiken als zakdoek (we geraken hier echt niet over!).

… om je verjaardag een paar maanden te vroeg te vieren.

… om blij te zijn met een Belgisch bezoekje.

… om het moeilijk te hebben bij het afscheid van Eunice.

… om steeds meer en meer aan thuis te denken.

… om niet blij te zijn dat je vervelt (slang Naomi).

… om nog steeds te wachten op Biekes tussentijdse evaluatie (en ja, we hebben al vaak aangedrongen).

… om op een ‘slechte’ manier les te geven omdat de directeur het zo wil.

… om te vrezen over ons aantal evaluaties (Afrikaanse leerkrachten = weglopers).

… om je ziek te eten in geroosterde maiskorven.

… om met de bajaji alle files voorbij te steken (zoef!).

Kwaherini!

Naomi & Bieke

I love te-acher Bie-ke and Naom-i

Ons Afrikaans gezin.