Donderdag en vrijdag vielen onze plannen in het water en
dat bedoelen we vrij letterlijk. Door de zware regenval konden we niet naar het
strand of naar de stad. De stortbuien zorgen er telkens weer voor dat er grote
modderstromen ontstaan op onze kleine wegen in Kimara. Ook op de grote baan is
er heel wat verkeersellende door dit slechte weer.
Het werden dus twee kalme dagen waar we vooral rustten en
keken naar films. We besloten ook een deeltje van de trap te schilderen om de
buitenkant van het schoolgebouw nog wat op te fleuren.
Zaterdag zag het opnieuw bewolkt, maar we besloten toch
om naar het strand te trekken. Het was een hele tocht van 3 uur eer we
aankwamen op Coco Beach. Mede met de hulp van een gewillige politieagent vonden
we de weg naar het ‘bekende’ strand.
Eenmaal aangekomen waren er nog niet veel
zonnekloppers. We waren dan ook de enigen die met een handdoek op het strand
lagen, wat tot heel wat bekijks leidde.
Na een tijdje durfden we ook in onze bikini liggen.
Een verfrissende duik in de Indische Oceaan was wat we op
dat moment nodig hadden. We werden er omsingeld door heel wat Afrikaanse mannen
die aan het dobberen waren in hun zwemband (want heel wat mensen hier kunnen
niet zwemmen).
Jammer genoeg moesten we om 15 uur alweer huiswaarts trekken omdat we
lang onderweg zijn en écht wel voor donker thuis moeten zijn.
Zondag was opnieuw een sombere, regenachtige dag. We
maakten van de situatie gebruik om heel wat schoolwerk te doen.
We kregen ook bezoek van een tiental werkmannen die een
stukje gaan bijbouwen op de school zodat de oudste kinderen hier kunnen
overnachten. Helaas is hierdoor de baby en middle class een werf geworden. Onze
schilderwerken voor niks, ook de weeklijn van Naomi is stuk.
 |
| Baby and middle class |
Onze Afrikaanse gastouders vonden dat natuurlijk weer
grappig.
Maandag hadden we gepland om naar het postkantoor te
trekken om het postpakket van Bieke op te halen. Toen was er nog geen school
omdat het de laatste dag vakantie was. We contacteerden oma eerst nog eens om
de stand van zaken te weten want zij woont dichtbij het postkantoor waar het
pakket zou toekomen. Na heel wat heen en weer telefoneren bleek het pakket in
de stad te liggen. Het was niet meer mogelijk om zelf nog naar de stad te
trekken omwille van het drukke verkeer, dus werd dit nogmaals uitgesteld.
In plaats van een bezoek aan de stad besloten we om de gevel van school onder
handen te nemen. Vanaf nu worden alle kinderen en andere gasten verwelkomd door
kleurrijke tekeningen en de slogan van de school.
Ook de directeur kon het ditmaal appreciëren.
We maakten vandaag kennis met Kachori op Eunice’ wijze.
Je kan het een beetje vergelijken met kroketjes. We schreven het recept
onmiddellijk op zodat we er in België ook van kunnen genieten.
 |
 |
| Kachori |
 |
| Eunice aan het koken |
Dinsdag bleek het toch nog geen schooldag te zijn, maar
een administratieve dag om de kinderen in te schrijven ofzo. We begrijpen er
tot op vandaag nog altijd niet veel van. Omdat we onze geplande lessen niet
konden geven trokken we onmiddellijk naar de stad voor de missie: Postpakket.
We belden oma om te vragen of ze ook kon komen om ons te helpen.
Het was een heel gedoe om in de stad te geraken want wat
we niet wisten was dat het openbaar vervoer ’s ochtends helemaal vol zit met
schoolgaande kinderen. Na 5 voorbij rijdende bussen, die niet konden stoppen
omdat ze al vol zaten, besloten we een moto te nemen richting Kimara. Daar
moesten we opnieuw een uur wachten eer we een bus te pakken konden krijgen
richting Posta. Al bij al kwamen we goed aan in Posta waar oma ons opwachtte
aan de busdeur.
Gelukkig dat we haar hadden want de douane wilde Bieke
meer dan 25 euro aanrekenen voor het postpakket. Oma zorgde ervoor dat Bieke
het pakket meekreeg zonder betalen. We waren haar erg dankbaar.
We gingen samen nog iets eten en vertrokken dan allemaal
richting ons eigen huisje.
Woensdag was de mindere dag deze week. We moesten pas om
9u lesgeven dus bleven we even liggen in ons bed. De directeur dacht er echter
anders over. Hij wekte ons vroeg in de morgen met heel wat geweld. Daarbij mag
je je geroep, gebonk op de deur en getrek aan onze klink voorstellen. Onze dag
begon dus niet zo vredig. Hij wilde dat we ons gingen voorstellen aan enkele
ouders die op dat moment in de school waren. We moesten ons in pyjama en
ongekamd haar gaan voorstellen, willen of niet. Het was voor de gasten
waarschijnlijk een raar zicht en ook wijzelf voelden er ons niet gemakkelijk
bij.
Die dag deed de directeur moeilijk. Hij had commentaar op
de kleinste dingen en kon precies niet veel verdragen. Daardoor liepen wij dan
ook een beetje prikkelbaar.
We trokken naar de klas en kwamen tot de vaststelling dat
de lessenroosters helemaal veranderd waren. Dit zorgde natuurlijk weer voor
heel wat chaos.
Het was voor ons beiden een drukke dag want we gaven meer lessen dan dat we
eigenlijk van plan waren om te geven.
Na schooltijd gingen we mee met de schoolbus om dan vanaf
Kimara een bus te nemen naar het shoppingcenter. Opnieuw zorgde het weer voor
verandering van onze plannen. Door de zware regenval en de problemen met de bus
kwamen we erg laat aan in Kimara, dus besloten we om op de schoolbus te blijven
en de kinderen thuis mee af te zetten, want het was al veel te laat om nog een
bus naar het shoppingcenter te nemen.
 |
| Het regende in het busje (voorruit is stuk) |
Helemaal onverwacht maakten we ons in 3 minuten tijd
klaar om naar een Afrikaans trouwfeest te trekken. We waren niet zo goed
gezind, mede omdat de dag al vervelend verlopen was.
Al was het wel heel mooi om te zien hoe de
vriendengroepen van de bruid allemaal in hetzelfde stofje gekleed waren.
Het was een zware dag waar we opnieuw veel aan elkaar
hebben gehad.
 |
| Freddy de buschauffeur aan de 'frituur'. |
Donderdag lieten we onze directeur onze tussentijdse evaluatie invullen. Op het eerste moment wou hij dit eigenlijk niet doen, maar na lang aandringen kregen we hem toch zover om het formulier in te vullen. Dit gebeurde (zoals verwacht) op z'n Afrikaans.
In het shoppingcenter lieten we onszelf verwennen door een menu te verorberen in Marry Brown. Een lekkere chickenburger met frietjes en ketchup stilde onze kleine honger.
We wachtten aan de bushalte en het duurde weer een heel eind eer we thuis geraakten. Het was 20 uur wanneer we eindelijk de Top Layer School bereikten (er was weer heel wat verkeer) en onze ouders waren dan ook heel blij om hun wazungu's vanuit de duisternis thuis te zien komen.
Bij thuiskomst moesten we uiteraard ook nog ons schoolwerk doen.
's Nachts werd Naomi ziek. De grote portie van de avond ervoor en de bijkomende warmte zorgde ervoor dat ze erg misselijk was en moest overgeven. Vandaag is het al beter, maar voorlopig toch nog niet helemaal in orde. Hopelijk is ons Noomsje snel terug de oude.
Enkele activiteiten die we de voorbije dagen met de
kinderen hebben gedaan:
-
Engels:
toneel ‘going to the shop’
-
Muzische:
zang en dans
-
Grote
twister
-
Kennismaking
met poëzie: Elfje
-
Scheur
– en plakactiviteiten
-
Schilderen
met waterverf
-
Frans
-
Heel
veel improvisatie…
 |
| Twister |
 |
| Toneeltjes |
 |
| Scheuren en plakken |
 |
| Schilderen met waterverf |
Hé het is oké…
… om als Afrikaanse politieagent de contactgegevens te
vragen van blanke meisjes.
… om je af en toe eens te ergeren aan het gedrag van de
directeur.
… om niet te willen dat de oudste dochter, Eunice, ons zal
verlaten omdat ze terug naar school.
… om een pro te worden in het nemen van een dala dala.
… om lichtjes te flippen omdat we al over de helft van ons
avontuur zijn.
… om uit te kijken naar een Belgisch bezoek (Peter, onze
contactpersoon).
… om oma mee te willen nemen naar België.
… om te watertanden bij het denken aan Katchuri en Sambusa.
… om tijdens een ‘pech-op-de-weg’-situatie met de schoolbus
gebruik te maken om een bezoekje te brengen aan de frituur.
... om het jammer te vinden dat ons geschilderd peuterklasje
nu een werf is.
Kwaherini!
Naomi & Bieke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten