Vakantie

Op vrijdag 21 maart ging de vakantie van start. Toen we echter buitenkwamen in de ochtend, waren er toch heel wat kinderen aanwezig in de school. We begrepen er niet veel van, maar blijkbaar gingen ze de school gewoon wat vroeger sluiten. 

We vergezelden Peace en onze gastmama naar het ziekenhuis. Daar werden we verwacht voor een check-up van een groot litteken op de arm van Peace. Een ziekenhuisbezoek in Afrika kan je zo beschrijven: wachten, wachten, wachten, wachten… Het was wel eens een ervaring, maar zelf zouden we er liever niet terecht komen. We wilden heel graag de materniteit bezoeken, maar jammer genoeg mocht dit niet. Blijkbaar was het bezoekuur net afgelopen en er werd ons verteld dat vele pasgeborenen hier worden gestolen… Daarom zijn ze erg strikt wat bezoek betreft. We waren wat teleurgesteld, maar hopen in een ander hospitaal wel de kleintjes te kunnen bezoeken.

Zaterdag stond Bagamoyo normaal gezien op het programma. ’s Nachts kreeg de directeur echter een telefoontje i.v.m. een sterfgeval. Het gevolg was dat hij er naartoe moest en wij dus niet naar Bagamoyo konden. We waren even teleurgesteld, maar begrepen het wel. We maakten andere plannen en gingen er te voet op uit in de buurt. Omdat het enorm warm weer was besloten we om eens iets te gaan drinken in een pub… Helaas, door de zware regenval eerder die dag moesten we eerst een gigantische modderpoel trotseren. Het gevolg was dat we er net als de zwartjes erg donker uitzagen… Onze sandalen wogen wel 5 kilo, en dit tafereeltje zorgde voor heel wat fun bij de plaatselijke bevolking. We kwamen dus niet zo deftig aan bij ‘Anna Grocery’. Gelukkig was de barman zo vriendelijk om ons een emmer en kannetje te brengen zodat we onze voeten en sandalen konden wassen. Ze zullen ons daar niet snel vergeten! 

Wandeling in Kimara.

Op zaterdag kwam ook de oudste dochter van het gezin -Eunice- naar huis voor 2 weken vakantie. Ze is erg vriendelijk, en we konden het meteen met haar vinden! 

Tijdens onze barbershop in de tuin wasten we ook het haar van de kleine Peace. Ze genoot er met volle teugen van!

Op zondag besloten we al onze moed bijeen te rapen en op eigen houtje naar de grote stad te trekken. Je moet wel je mannetje kunnen staan wanneer je de daladala neemt. Gelukkig laten wij Belgen ons niet snel doen. Eenmaal aangekomen vertrouwden we op onze biologische GPS om de zee te vinden. En ja hoor, na een halfuurtje stappen zagen we plots het hemelblauwe water en parelwitte strand. *Halleluja*. We waren euforisch en gingen onmiddellijk met onze voetjes in het verfrissende water. We genoten enorm van ons uitje, en als kers op de taart aten we… pizza! 

De Indische oceaan.

Bij thuiskomst hoorden we jammer genoeg het mindere nieuws dat oma erg ziek was en werd opgenomen in het ziekenhuis. Omdat we haar nu al zo graag zien, zaten we er echt mee in. We hoopten op een spoedig herstel!

Op maandag deden we iets waar we al lang mee in ons hoofd zaten: het weeshuis ‘Spring of Hope’ bezoeken. Tijdens één van onze schoolbusritten hadden we dat bord gezien, en we wilden het project erg graag leren kennen. We trokken er opnieuw met het openbaar vervoer op uit, en kwamen terecht in het administratief gebouw van ‘Spring of Hope’. We werden er erg vriendelijk onthaald, en merkten meteen dat de Indische zusters hun werk met volle overtuiging doen. Het gaat er erg professioneel aan toe en er wordt echt nagedacht over wat het beste is voor de meisjes.

We kregen onmiddellijk een afspraak om in de late namiddag op bezoek te gaan bij hun afdeling in Kibamba. We verzamelden voor ons vertrek wat materiaal zodat we toch niet met lege handen zouden toekomen. Met een mooi gevulde rugzak vol knutselgerei en andere nuttige spullen, trokken we erop uit. Met behulp van de buschauffeur en enkele andere behulpzame busreizigers werden we op de juiste plaats afgezet. Daar namen we een picky-picky (moto) om tot onze eindbestemming te geraken: Spring of Hope. De picky-picky rit was sowieso al een avontuur!

*Spring maar achterop bij mij, achterop mijn picky-picky…*

De zusters en inwoners van het project in Kibamba waren erg blij om ons te zien, en we kregen dan ook een spectaculair ontvangst. Ze dansten en zongen voor ons, wat echt prachtig was om te zien. We voelden ons een beetje blanke koninginnen… We waren overdonderd van het project, omdat alles zo goed in elkaar zit en er zo goed nagedacht wordt over alle zaken. Daarom hebben we besloten om het weeshuis te sponsoren (maar dat weten ze zelf nog niet). We zijn er zeker van dat het geld goed besteed zal worden. Een dag om niet te vergeten!

Dans en zang voor onze verwelkoming.

Materiaal afgeven...

Uitleg over zwembandjes.

Program for victims of trafficking & street children.

Dinsdag vertelde de directeur dat oma gebeld had om te zeggen dat we nu écht wel naar het postkantoor moesten komen. Samen met Kevin (onze huisjongen) trokken we naar het eiland Kigamboni, waar oma woont. Het was een lange, warme rit van wel 3.5 uur. Dar es Salaam is een immens drukke stad, ook omdat hier grote werken aan de gang zijn. Het gevolg was dat we heel lang in de file stonden, en op een gegeven moment stond alles blok omdat alle auto’s met hun neuzen tegen elkaar stonden (jammer genoeg hebben we daar geen kiekje van, maar gebruik jullie verbeelding…).

Het was ook vrij lastig omdat de bus stampvol zat en we recht moesten staan. Het was super warm en het zweet liep letterlijk van ons lichaam. De slechte buschauffeur zorgde ook voor de nodige blauwe plekken.

Na de busrit namen we de veerboot om naar het eiland te varen. Daar reden we mee met de bajaji naar oma. Ze was erg blij ons te zien, en het was zeker wederzijds! We waren ook gerustgesteld omdat ze al veel beter was. We kregen er lekker eten en ze had ook voor een verrassing gezorgd: we kregen elk een armbandje voor onszelf, en ook onze mama’s werden niet vergeten! Vanaf nu hebben we er een extra oma bij.

't Is altijd gezellig in oma's sofa.

Granma's place.

Na de heerlijke maaltijd gingen we met z’n vieren naar het postkantoor. Daar mocht Naomi haar mooie brief van Valentine ontvangen, en ook het postpakketje van het thuisfront sloot ze in haar armen. Jammer genoeg was er voor Bieke minder goed nieuws: van haar pakket was er geen nieuws. We hopen het pakket alsnog te zien, dus fingers crossed iedereen…

Naomi's postpakket.

Ze hebben dat goed gedaan, die binnendoosarchitecten!

Woensdag was de meest verfrissende dag tot nu toe want we bezochten het waterpark Wet ’n Wild, op aanraden van Peter. Even dachten we dat het stormweer roet in het eten zou gooien, maar we zetten toch door en wachtten tot het slechte weer wat beter was. Op het laatste moment besloten onze gastouders ons niet met het openbaar vervoer te laten gaan, maar ons te voeren. Samen met 3 van de 5 kinderen trokken we naar Kunduchi. Rond 13 uur kwamen we eindelijk aan. Naomi was niet te houden en zat al bijna in het zwembad bij aankomst. 

We waren euforisch en ook de normale wc’s en de aanwezigheid van douches waren een echte luxe voor ons. We hadden onze shampoo mee, dus sinds gisteren ruiken we al wat beter. Het was een superleuke dag vol waterpret. We hadden ook het geluk dat er heel wat scholen geen vakantie hebben op dit moment waardoor we het waterpark zo goed als voor ons alleen hadden. We moesten nog maar passeren of kijken naar een glijbaan, en het personeel kwam ons vragen of ze het moesten aanleggen voor ons. De frietjes, hamburger, kip en Pepsi smaakten ons. We voelden ons echt in het paradijs!

Met Eunice, onze oudste zus.

Tot nu toe was het een drukke, goed gevulde vakantie, maar we moeten ervan profiteren nu we de kans hebben!

Juist, speciaal voor Ise en papa Stanie deze keer:

Hé, het is oké…

… om gevulde aquariums te verkopen op straat tussen het verkeer, mét (gekookte?) vissen in.

… om je lichaam te laten weken in het zwembad om de vuiligheid uit je poriën te krijgen.

… om 3,5 uur onderweg te zijn voor ons postpakket, en dan te vernemen dat Biekes er nog altijd niet is.

… om de diepvries uit te zetten zodat hij als koelkast gebruikt kan worden.

… om minutenlang te snuiven aan de geurdoekjes die mama opstuurde (bedankt, mama!).

… om trots te zijn wanneer je een plaats kan bemachtigen in de daladala.

… om je als picky-picky-chauffeur stoer te voelen met een ‘mzungu’ achterop.

… om tijdens het omkleden blij te zijn wanneer je plots overal geld tevoorschijn ziet komen (à Indien vragen, contacteer ons gerust.)

… om zoals een echte Afrikaan altijd en overal een zweetdoekje bij te hebben (en nee, wij gebruiken het niet als extra zakdoek).

Vele groetjes

Naomi en Bieke