The end...

Het is bijna zover, we moeten ons prachtig avontuur afsluiten om terug te keren naar België. We genoten echt van alle kleine dingen.

Woensdag maakte Bieke in de klas vriendschapsarmbandjes. Naomi zorgde opnieuw voor een mini disco op de ‘speelplaats’.
Tussen de lessen heen maakten we al pakketjes om tijdens onze laatste dagen uit te delen aan de school, leerkrachten en kinderen.

Mini disco

Na school reden we mee met de grote schoolbus. Opnieuw had de regen weer goed zijn werk gedaan waardoor de wegen gigantisch slecht lagen… De hobbelige wegen zorgden voor de nodige hoofdpijn.

Donderdag was het ook in Tanzania dag van de arbeid. Omdat de wegen te slecht lagen besloten we om niet naar ons geplande Kariakoo te gaan, maar naar Mwenge om onze allerlaatste souvenirs te kopen.
Onderweg werd Naomi wat onwel op de bus. Dit was wel wat spannend want ze kreeg echt het gevoel dat ze ging flauwvallen op de propvolle bus… Druivensuikers komen altijd van pas in Afrika. Gelukkig was het niet ver meer en konden we op tijd uitstappen.

Na Mwenge gingen we te voet naar MlimaniCity omdat Madame ons een boodschappenlijstje had meegegeven. We kochten er ook een ijsje. Super lekker!
Thuis kreeg Bieke een vlechtbeurt van Madame en Naomi van de kinderen.

Vrijdag was het onze laatste lesdag. Naomi leerde de kinderen nog een nieuw lied aan.
De sportlessen gingen niet door omwille van… ja, de regen. We namen ook al enkele klasfoto’s als herinnering voor thuis. Ook werkten we nog even door aan ons portfolio.
Na school hadden we heel veel honger. We besloten om zelf een poging te doen om ‘frieten’ te bakken. Het duurde opnieuw een 2-tal uur, maar het smaakte enorm. Gelukkig kwam Madame kort erna thuis om ons nog een portie bij te bakken.

Op zaterdag vonden we dat het eens tijd werd om de boekenkast in de top class uit te mesten. Het was verschrikkelijk. Alles lag door elkaar, sommige boeken gescheurd, bladeren gekreukt, kakkerlakken die uit de kasten kropen… Het was de moeite! Het eindresultaat ziet er al beter uit, hopelijk blijft het zo.

Daarna werkten we verder aan de pakketten die we hier zullen achterlaten voor de school. Ook maakten we nog enkele bedankingskaartjes voor ons gastgezin omdat we mede dankzij hen zo’n 3 mooie maanden gehad hebben.

Zondag was opnieuw een rustige dag. We deden alles op het gemak en besloten in de namiddag nog eens naar Kimara te gaan. We bezochten er heel wat winkeltjes en vonden uiteindelijk wat we zochten: de Afrikazak.

We keerden te voet terug en toen mama dat hoorde verklaarde ze ons zot. Wij vonden dit vooral een goede fysieke inspanning. We kropen vroeg in ons bed want we waren van plan om op maandag mee te rijden met de vroege schoolbus die vertrekt om 5 uur.

Om kwart over vier ging onze wekker af. Veel te vroeg, maar het was voor een goed doel: de lieve kindjes. Wanneer we bijna klaar waren om te vertrekken kwam de directeur ons tegemoet met de zin ‘Go back to sleep.’.

De stortbuien de voorbije nacht zorgden ervoor dat opnieuw heel wat gebieden niet bereikbaar waren. De schoolbus haalde enkel de kinderen van de nabijgelegen gebieden op. De directeur zorgde er met zijn 4x4 voor dat de kinderen die ver wonen ook op school geraakten. Veel slapen kwam er voor ons niet meer aan te pas, maar we moesten sowieso vroeg op want we hadden een afspraak met de barbershop.

Rond 9.30 uur kwamen twee leuke dames toe met een zak vol kapselgerei. Na het tonen van onze voorbeelden gingen ze aan de slag, en dat voor 4 uur lang… Het eindresultaat mocht er zijn! Je kan het bewonderen in België, maar hier hebben jullie alvast een voorsmaakje.

De afsluiter die avond was wat minder. Ondertussen vragen we al 6 dagen lang achter onze evaluatieformulieren, tot nu toe nog steeds zonder resultaat. Toen we die avond opnieuw wilden proberen reageerde de directeur erg kort. Het kwam er op neer dat hij ze niet wilde invullen en gewoon de tussentijdse evaluaties zou kopiëren, het waren toch dezelfde formulieren… De job werd weer opgeschoven naar ‘morgen’. Toen Naomi vertelde dat we die dag al heel wat plannen hadden (koffers maken, materiaal uitdelen, henna laten zetten, naar de kliniek om onze spuitjes etc. af  te geven…) was hij vooral geïnteresseerd in het ziekenhuisbezoek. Hij wilde meteen weten wat we daar gingen afgeven. Toen hij het materiaal zag brak de hel los. Hij wilde het materiaal zelf houden en vond dat we het absoluut niet aan het ziekenhuis moesten geven. Volgens hem is het belachelijk om daar met ‘zo weinig spullen’ aan te komen. We kookten allebei een beetje en lieten ons niet doen. Gelukkig was Madame er ook wat om ons te verdedigen. Nu nog hopen dat onze evaluaties snel in orde komen.

Dinsdag beloofde een drukke dag te worden. We deelden het materiaal uit aan de kinderen, en ook de leerkrachten waren tevreden met hun pakketje. Het knutselmateriaal staat veilig (?) opgeborgen in een ruimte in het huis. We besloten uiteindelijk om het medisch materiaal toch niet naar het ziekenhuis te brengen omdat we na de avond ervoor wat bang waren voor zijn reactie.

Oma kwam vandaag ook speciaal naar ons zodat ze op woensdag deftig afscheid kan nemen van ons. We gaven haar en onze gastmama beiden een goed gevulde zak met nuttig materiaal, waaronder de spuitjes enzo. ’s Avonds hadden we een leuke avond met enkel vrouwelijk gezelschap. We speelden Uno en genoten van de laatste momenten. Om af te sluiten had oma een emotioneel gebed klaar voor ons. We waren ontroerd door haar mooie woorden…

Even later kwam ook de directeur thuis, maar daar kregen we niet veel respons van. We gingen vroeg slapen want woensdag en donderdag zal het een vermoeiende trip worden.

We dachten niet dat we zo goed gingen slapen de laatste nacht, tot de man des huizes ons om 5.30 uur in de morgen wekte. Dit ging opnieuw gepaard met veel gebonk en geroep. Grmbl…

Reden van onze niet zo leuke wekker waren jawel, de evaluaties waar we al een week om vragen. Hij had er niet beter op gevonden om dit vanmorgen (de enige morgen die we konden uitslapen) in te vullen. Natuurlijk konden we achteraf niet slapen, dus het beloofd een zeer lange dag te worden. Niettegenstaande zullen we het hier echt wel hard missen. Hopelijk worden er niet te veel traantjes gelaten en wordt het een vlotte terugreis.

Hé, het is oké…

… om bekend te staan als de ‘Sprite-vrouwtjes’.

… om een stofzuiger te missen bij het uitkuisen van de kast.

… om kakkerlakken nog steeds niet tot onze favoriete beesten te zien.

… om al op te zien tegen de stress in België.

… om Tanzaniaanse soaps toch niet zo mooi te vinden.

… om te genieten van de laatste dagen.

… om te verdikken in Afrika (Bieke).

… om constant heen en weer te zwieren met onze vlechtjes.

… om hoofdpijn te hebben door de vlechtjes.

We willen alvast de trouwe lezers bedanken voor het volgen van ons groot avontuur.

Vele Afrikaanse groetjes

Bieke en Naomi