The African life

Jambo!

We zijn hier ondertussen al bijna twee weken en zijn de accommodatie al wat gewoon. Soms is het feit dat er geen slot op de badkamer zit wel nog een probleem (kinderen durven weleens op bezoek komen terwijl we ons wassen, met geschokte gezichtjes als gevolg).

We kunnen ons ook al beter aanpassen aan hun mentaliteit. Hun gedragingen en uitspraken kunnen we al wat beter plaatsen en sommige dingen kunnen we al goed relativeren.

Onze handwas bleek geen succes, de was stonk door het regenwater nog meer dan voordien. We namen het risico om het de volgende keer te laten wassen door onze ‘huishoudhulp’, met een bang hartje, want we wilden niet echt dat onze kleren al vanaf week 1 helemaal uitgerokken zouden zijn. Wanneer we ze terugkregen roken ze gelukkig lekker, en het uitrekken valt tot nu toe ook wel mee.

Normaal gezien moeten we twee à drie weken observeren en de werking van de school leren kennen, maar we zijn vandaag toch al gestart met lesgeven. Het observeren was namelijk heel saai. Elke les was in feite hetzelfde: de leerkracht zegt beknopt zijn leerstof, daarna noteert hij/zij alles vanuit het handboek op het bord en de leerlingen schrijven alles over in hun schriftje. We vielen soms bijna letterlijk in slaap (alsook sommige kinderen!)… 

We kijken nog steeds elke dag uit naar de busritten. Heel toevallig is er ook altijd een technisch probleempje wanneer wij meerijden (bv. kapotte band, 7x panne gedurende 1 rit, vastzitten in de modder…). Gelukkig is de chauffeur ook een mecanicien, dus we hoeven ons nooit echt zorgen te maken. Ze zijn erg creatief in het vinden van oplossingen tijdens zo’n probleem. De kinderen worden verder vervoerd met kennissen die een moto bezitten, en wij krijgen een zeteltje uit de bus om comfortabel langs de weg te zitten wachten tot het probleem is opgelost. 

pech op de weg (deel 15 986)

wachten op hulp met teacher Ezechiel

kinderen worden naar verder naar huis gebracht met de moto

 We proberen afspraken te maken met de leerkrachten omtrent onze lessen, maar dat verloopt redelijk moeizaam. Het is dan wel een Engelstalige school, toch spreken de meeste leerkrachten niet zo goed Engels, met als gevolg dat communiceren met hen soms echt moeilijk is. Ook de evaluatieformulieren die ze moeten invullen tijdens onze lessen leek een heuse opdracht voor hen te zijn. Een bepaalde leerkracht sprak eerst over zijn handschrift dat niet te lezen is, dus hij zou het niet kunnen invullen. Daarna zei hij dat hij niets van het evaluatieformulier begreep, en nadien luidde het dat hij het formulier zou invullen tegen ons vertrek naar België (terwijl het een evaluatie van één les is). Ze zijn al dat papierwerk echt niet gewoon, dus hebben we er zelf wat achter gezeten zodat we de formulieren dezelfde dag nog terugkregen. Dit is wel iets wat we hier altijd moeten doen: zelf initiatief nemen en blijven vragen, doen, regelen… 

Ook het lesrooster klopt langs geen kanten. 

Voorbeeld 1 : Bieke komt tegen 13.20 uur in het vijfde leerjaar om de banken wat te verzetten voor het groepswerk. Normaal gezien was het vanaf 13.05 uur lunchpauze, dus dit zou rustig kunnen verlopen. Tot haar verbazing zaten alle kinderen nog in de klas. Om 13.40 uur (wanneer de lunchpauze eigenlijk gedaan is), zei de leerkracht dat de kinderen mochten gaan eten. Redelijk vervelend, want de les van 40 minuten werd plots een les van 25 minuten, waardoor niet alle hoeken gedaan konden worden.                                                                                                                             Voorbeeld 2: Naomi moest haar les starten om 9 uur, maar kon dit pas doen om 9.30 uur. 

Het is hier zo anders dan in België, maar we nemen het ritme al wat over…

Deze morgen kwamen er enkele sollicitanten langs voor een gesprek met de directeur. Al gauw moesten ze het beste van zichzelf tonen en werden ze onmiddellijk in de klas gezet. Ze moesten tonen wat ze te bieden hadden om les te geven, onder toeziend oog van drie leerkrachten, de directeur en wijzelf. We vonden het wat ongemakkelijk omdat we zelf nog studenten zijn, en hen moesten beoordelen. Toch was het wel eens interessant om dit mee te maken.

Ondertussen spraken we al enkele keren met het thuisfront, en dat zorgt altijd voor leuke momenten. We fleuren er van op om onze familie en vrienden te horen, terwijl we zo ver van elkaar verwijderd zijn.

Vorige zaterdag gingen we eindelijk een uitstapje maken, en daar waren we heel blij om! We dachten dat we één of ander stadje gingen bezoeken, dus deden deftige kledij aan en namen wat geld mee om eventueel een souvenirtje te kopen. Na drie uur rijden (met een stop bij de lieve oma en het nemen van de overzetboot over de Indische Oceaan) kwamen we aan in Kigamboni, op een stuk land in the middle of nowhere. Daar lieten madame en de directeur ons hun ‘plot’ zien waar ze in de toekomst hun secundaire school willen bouwen. Momenteel willen ze op dit stuk land nog wat boeren om geld te verdienen, en dat was wat ze die dag wilden doen… Ons uitstapje draaide dus helemaal anders uit dan we dachten; we zaten meer dan vier uur op een stuk land zonder iets rondom ons. Zelfs geen toilet. Naomi was die dag ook al ziek opgestaan waardoor de dag nog lastiger was voor haar. Omdat de lieve oma dit doorhad zijn we om 15 uur vertrokken richting Kimara. Jammer genoeg is Dar es Salaam erg druk, dus we waren pas thuis om 18 uur. Ondertussen zaten we er allebei helemaal door, en gingen we onmiddellijk naar bed bij thuiskomst. Dit was een zware dag voor ons. 

overzetboot

frieten in the middle of nowhere

not having fun

 De dag nadien bleven we ook thuis om wat uit te rusten. Ondertussen was ook Bieke gesneuveld met een zware verkoudheid en veel hoofdpijn. De jongste van het gezin heeft het ook te pakken: braken en koorts. We hopen dat we niet te ziek worden, want ziek zijn in Afrika is geen pretje in zo’n warmte.

Binnenkort zullen we eens op jacht gaan naar Afrikaanse kleedjes om ons nog wat meer in te burgeren. De madame heeft ons ook al een typisch Afrikaans ‘doek’ gegeven om ’s avonds aan te doen tegen de muggen, wat telkens tot grote hilariteit leidt bij hen, want mzungu’s met zo’n kleed vinden ze een heel raar zicht. Wij zijn vooral blij dat onze muggenbeten wat beperkt worden. Onze reeds verzamelde muggenbeten jeuken wel enorm, met veel frustraties tot gevolg. De voeten van Bieke zitten ondertussen dubbeldik. Gelukkig zijn er hier volgens ons gastgezin geen malariamuggen te bespeuren, dus dat is wel een geruststelling.

We hopen nog heel wat avonturen te beleven.

Tot de volgende!

Naomi & Bieke