Karibu

Ons eerste weekend was er één vol verrassingen. Na de eerste internetavond (vrijdag 14/02) deed Bieke een akelige ontdekking. Bij het binnenkomen van de keuken en het aansteken van het licht ontdekte ze dat we nog meerdere harige huisgenootjes hebben, namelijk Rudy de rat. Een leuke afsluiter voor de vrijdagavond, wat tot veel gejoel van de kinderen leidde.

Ook mochten we voor de eerste keer alleen buiten het schooldomein. Toch hebben de kindjes ons vergezeld zodat we zeker de weg terug zouden vinden, want alles lijkt hier toch wel op elkaar; bruine hobbelige wegen en veel groen.We hadden vanaf de eerste keer prijs: verbrand! Gelukkig bracht de aftersun wat verkoeling.

We brachten een bezoekje aan enkele buren en werden er telkens vriendelijk onthaald. De huizen zien er wel mooi uit binnenin. De meesten hebben een tv, grote salon en soms ook een computer. Ze voelen zich telkens erg vereerd wanneer wij als ‘mzungu’ (=blanke) hun huis komen bezoeken. We hebben wel de indruk dat we een wandelend reclamebord zijn, want telkens we de stad intrekken met de auto worden onze ramen geopend wanneer we ons op drukke plaatsen bevinden. De directeur vertelt dan trots aan iedereen die hij tegenkomt dat er mzungu’s lesgeven in de Top Layer School en dat iedereen daar moet komen om les te volgen. Daar voelen we ons soms ongemakkelijk bij, we zijn tenslotte ook nog stagiaires hé.

Ondertussen hebben we ook al heel wat insectenbeten verzameld, wat tot krabberige situaties leidt. Ook de insectenaanval tijdens de tweede stroompanne deze week was even schrikken. We hadden geluk dat mr. Mheluka in de buurt was om de vervelende insecten te vangen en tegelijkertijd in zijn mond te laten verdwijnen, met een kokhalzende Naomi tot gevolg…

Over de maaltijden hier kunnen we een hele boek schrijven (maar dat zullen we niet doen aangezien we geen zin hebben om dit terug op te halen). Vissenkop met tanden en ogen, een raar stuk vlees waar we de naam niet van weten, melkthee … zijn op dit moment niet bepaald ons ding. De rijst, spaghetti, frieten (gebakken aardappelen), verloren brood, omelet en sandwiches met boter kunnen ons wel smaken. Hoewel we op dit moment toch ook al durven fantaseren over “frituur Maria” en “ ’t Gilwes Fritgenot”.

 Hier is het de gewoonte om drie keer per dag warme en enorme porties te eten. Hoewel wij er ook wel iets van kunnen is het hier toch wat overdreven. Dit cultureel verschil heeft al enkele keren tot niet zo’n aangename conversaties geleid. Onder andere Madame (zo moeten we onze gastmama noemen) die Bieke ‘fat’ noemde. Ook Naomi kreeg het te verduren, zij eet dan weer veel te weinig.

Het is ook een grote aanpassing voor ons omdat we op totaal andere tijdstippen eten. Ontbijt is vaak rond 10 à 11 uur, terwijl we vaak al wakker zijn vanaf 7 uur. Middagmaal krijgen we rond 15 uur en avondmaal rond 20 uur.

Op zondagochtend sliepen we niet uit zoals in België, maar waren we al om 6 uur fris man. We maakten zoals afgesproken onze gastmama wakker om op tijd te kunnen vertrekken naar de kerk. Tot onze verbazing zei ze dat het te vroeg was en kroop ze terug in bed om verder te slapen. We stonden er maar verdwaasd bij. Wij waren al paraat om 6.30 uur, maar waren dan ook de enige. De rest van het gezin lag nog vredig te slapen terwijl de mis om 7 uur ging beginnen. Na lang wachten vertrokken we eindelijk (rond 7.25 uur, ’t is Afrika hé) naar de kerk. Omdat het die nacht veel en hard had geregend – het is tenslotte regenseizoen voor iets – lagen de aardewegen er heel modderig bij. Het liedje “Met de jeep door het oerwoud” werd onze autosong op dat moment. Na een avontuurlijke rit volgde een mis van 3 uur. Jammer genoeg begrepen we er niet zoveel van want er werd de hele tijd Swahili gesproken.  Het is de gewoonte om de nieuwelingen aan het woord te laten om zich voor te stellen, dus wij werden daar ook het slachtoffer van. Alle ogen op de mzungu’s gericht, stelden we ons met een bang hartje voor als Bieke & Naomi from Belgium.
Het was heel aangenaam om het kerkkoor zo enthousiast te zien zingen en dansen. Helemaal anders dan in België! Toch was 3 uur een beetje te veel van het goede.  

Tussendoor lieten we de gastfamilie al kennis maken met ons thuisfront door hen foto’s en streetview te laten zien. Ze waren heel erg onder de indruk van Laika en Tshabi.

Vandaag observeerden we voor de eerste keer in enkele klassen van de Top Layer School. Het valt ons vooral op dat er heel veel tijd wordt verloren omdat de kinderen alles moeten overschrijven van het bord in hun schriftje. Zelfs de kinderen uit de baby - en middle class (2,5 – 4 jaar) leren al lezen en schrijven. Het was schrijnend om te zien hoe de kinderen de hele tijd op hun stoeltje moesten blijven zitten zonder dat ze iets te doen hadden. Ze zaten letterlijk aan een lege tafel. Ook het feit dat de leerkracht erg streng en soms agressief uit de hoek kwam deed pijn aan ons hart. De kleintjes hebben er nood aan om te bewegen, de omgeving en materialen te verkennen, maar hier kunnen ze enkel zitten en niets doen… Jammer genoeg wil de leerkracht dit niet echt inzien. Hier is vooral het kleuteronderwijs een voorbeeld van hoe het niet moet. We hopen om de kinderen toch –al was het maar even- een leuke tijd te bezorgen en de leerkrachten een andere vorm van lesgeven te laten zien.

De dagindeling was ook wat vreemd. De leerlingen kregen hun ‘ontbijt’ rond 11 uur. Het middagmaal mogen ze om 13 uur verorberen, en nadien gaan ze terug naar de klas voor één à anderhalf uur. We zijn nog niet helemaal mee met het schoolsysteem, maar dat komt nog wel… We will see.

Ondertussen was het hoog tijd om onze vuile was eens onder handen te nemen, letterlijk handwas. Helaas ruiken onze kleren niet echt fris, maar eerder naar regenwater. Hou jullie maar klaar op onze geurende terugkomst.

Op dit moment voelen we ons soms wat opgesloten omdat we op het schooldomein wonen en echt afhankelijk zijn van de directeur en zijn vrouw. In de buurt is er ook niet veel te doen, wat het redelijk saai maakt. We hebben ons de voorbije dagen vaak verveeld. Dit zal wel veranderen wanneer we les zullen geven en de vele voorbereidingen voor de lessen zullen maken. We hopen dat onze gastouders ons wat meer zullen rondleiden en leuke plaatsjes tonen in de stad/het land.

Hopelijk missen jullie ons nog niet te veel daar in het kleine, koude, natte België.

Kwaherini!

Naomi & Bieke