The end...

Het is bijna zover, we moeten ons prachtig avontuur afsluiten om terug te keren naar België. We genoten echt van alle kleine dingen.

Woensdag maakte Bieke in de klas vriendschapsarmbandjes. Naomi zorgde opnieuw voor een mini disco op de ‘speelplaats’.
Tussen de lessen heen maakten we al pakketjes om tijdens onze laatste dagen uit te delen aan de school, leerkrachten en kinderen.

Mini disco

Na school reden we mee met de grote schoolbus. Opnieuw had de regen weer goed zijn werk gedaan waardoor de wegen gigantisch slecht lagen… De hobbelige wegen zorgden voor de nodige hoofdpijn.

Donderdag was het ook in Tanzania dag van de arbeid. Omdat de wegen te slecht lagen besloten we om niet naar ons geplande Kariakoo te gaan, maar naar Mwenge om onze allerlaatste souvenirs te kopen.
Onderweg werd Naomi wat onwel op de bus. Dit was wel wat spannend want ze kreeg echt het gevoel dat ze ging flauwvallen op de propvolle bus… Druivensuikers komen altijd van pas in Afrika. Gelukkig was het niet ver meer en konden we op tijd uitstappen.

Na Mwenge gingen we te voet naar MlimaniCity omdat Madame ons een boodschappenlijstje had meegegeven. We kochten er ook een ijsje. Super lekker!
Thuis kreeg Bieke een vlechtbeurt van Madame en Naomi van de kinderen.

Vrijdag was het onze laatste lesdag. Naomi leerde de kinderen nog een nieuw lied aan.
De sportlessen gingen niet door omwille van… ja, de regen. We namen ook al enkele klasfoto’s als herinnering voor thuis. Ook werkten we nog even door aan ons portfolio.
Na school hadden we heel veel honger. We besloten om zelf een poging te doen om ‘frieten’ te bakken. Het duurde opnieuw een 2-tal uur, maar het smaakte enorm. Gelukkig kwam Madame kort erna thuis om ons nog een portie bij te bakken.

Op zaterdag vonden we dat het eens tijd werd om de boekenkast in de top class uit te mesten. Het was verschrikkelijk. Alles lag door elkaar, sommige boeken gescheurd, bladeren gekreukt, kakkerlakken die uit de kasten kropen… Het was de moeite! Het eindresultaat ziet er al beter uit, hopelijk blijft het zo.

Daarna werkten we verder aan de pakketten die we hier zullen achterlaten voor de school. Ook maakten we nog enkele bedankingskaartjes voor ons gastgezin omdat we mede dankzij hen zo’n 3 mooie maanden gehad hebben.

Zondag was opnieuw een rustige dag. We deden alles op het gemak en besloten in de namiddag nog eens naar Kimara te gaan. We bezochten er heel wat winkeltjes en vonden uiteindelijk wat we zochten: de Afrikazak.

We keerden te voet terug en toen mama dat hoorde verklaarde ze ons zot. Wij vonden dit vooral een goede fysieke inspanning. We kropen vroeg in ons bed want we waren van plan om op maandag mee te rijden met de vroege schoolbus die vertrekt om 5 uur.

Om kwart over vier ging onze wekker af. Veel te vroeg, maar het was voor een goed doel: de lieve kindjes. Wanneer we bijna klaar waren om te vertrekken kwam de directeur ons tegemoet met de zin ‘Go back to sleep.’.

De stortbuien de voorbije nacht zorgden ervoor dat opnieuw heel wat gebieden niet bereikbaar waren. De schoolbus haalde enkel de kinderen van de nabijgelegen gebieden op. De directeur zorgde er met zijn 4x4 voor dat de kinderen die ver wonen ook op school geraakten. Veel slapen kwam er voor ons niet meer aan te pas, maar we moesten sowieso vroeg op want we hadden een afspraak met de barbershop.

Rond 9.30 uur kwamen twee leuke dames toe met een zak vol kapselgerei. Na het tonen van onze voorbeelden gingen ze aan de slag, en dat voor 4 uur lang… Het eindresultaat mocht er zijn! Je kan het bewonderen in België, maar hier hebben jullie alvast een voorsmaakje.

De afsluiter die avond was wat minder. Ondertussen vragen we al 6 dagen lang achter onze evaluatieformulieren, tot nu toe nog steeds zonder resultaat. Toen we die avond opnieuw wilden proberen reageerde de directeur erg kort. Het kwam er op neer dat hij ze niet wilde invullen en gewoon de tussentijdse evaluaties zou kopiëren, het waren toch dezelfde formulieren… De job werd weer opgeschoven naar ‘morgen’. Toen Naomi vertelde dat we die dag al heel wat plannen hadden (koffers maken, materiaal uitdelen, henna laten zetten, naar de kliniek om onze spuitjes etc. af  te geven…) was hij vooral geïnteresseerd in het ziekenhuisbezoek. Hij wilde meteen weten wat we daar gingen afgeven. Toen hij het materiaal zag brak de hel los. Hij wilde het materiaal zelf houden en vond dat we het absoluut niet aan het ziekenhuis moesten geven. Volgens hem is het belachelijk om daar met ‘zo weinig spullen’ aan te komen. We kookten allebei een beetje en lieten ons niet doen. Gelukkig was Madame er ook wat om ons te verdedigen. Nu nog hopen dat onze evaluaties snel in orde komen.

Dinsdag beloofde een drukke dag te worden. We deelden het materiaal uit aan de kinderen, en ook de leerkrachten waren tevreden met hun pakketje. Het knutselmateriaal staat veilig (?) opgeborgen in een ruimte in het huis. We besloten uiteindelijk om het medisch materiaal toch niet naar het ziekenhuis te brengen omdat we na de avond ervoor wat bang waren voor zijn reactie.

Oma kwam vandaag ook speciaal naar ons zodat ze op woensdag deftig afscheid kan nemen van ons. We gaven haar en onze gastmama beiden een goed gevulde zak met nuttig materiaal, waaronder de spuitjes enzo. ’s Avonds hadden we een leuke avond met enkel vrouwelijk gezelschap. We speelden Uno en genoten van de laatste momenten. Om af te sluiten had oma een emotioneel gebed klaar voor ons. We waren ontroerd door haar mooie woorden…

Even later kwam ook de directeur thuis, maar daar kregen we niet veel respons van. We gingen vroeg slapen want woensdag en donderdag zal het een vermoeiende trip worden.

We dachten niet dat we zo goed gingen slapen de laatste nacht, tot de man des huizes ons om 5.30 uur in de morgen wekte. Dit ging opnieuw gepaard met veel gebonk en geroep. Grmbl…

Reden van onze niet zo leuke wekker waren jawel, de evaluaties waar we al een week om vragen. Hij had er niet beter op gevonden om dit vanmorgen (de enige morgen die we konden uitslapen) in te vullen. Natuurlijk konden we achteraf niet slapen, dus het beloofd een zeer lange dag te worden. Niettegenstaande zullen we het hier echt wel hard missen. Hopelijk worden er niet te veel traantjes gelaten en wordt het een vlotte terugreis.

Hé, het is oké…

… om bekend te staan als de ‘Sprite-vrouwtjes’.

… om een stofzuiger te missen bij het uitkuisen van de kast.

… om kakkerlakken nog steeds niet tot onze favoriete beesten te zien.

… om al op te zien tegen de stress in België.

… om Tanzaniaanse soaps toch niet zo mooi te vinden.

… om te genieten van de laatste dagen.

… om te verdikken in Afrika (Bieke).

… om constant heen en weer te zwieren met onze vlechtjes.

… om hoofdpijn te hebben door de vlechtjes.

We willen alvast de trouwe lezers bedanken voor het volgen van ons groot avontuur.

Vele Afrikaanse groetjes

Bieke en Naomi

Het einde nadert...

Na ons Zanzi-avontuur: back to reality! 

Doordat de airco op de Flying Horse vlak op Bieke gericht stond begon de dag wat minder voor haar. Keelpijn alom! Ook haar voet stond enkele dagen gezwollen en ze had last van 'blaasjes' op haar lichaam. Heel bizar allemaal, maar de blaasjes waren nog leuk om te zien.

In de klas observeerde ze Fahadi. Deze jongen zit in grade 2 maar heeft een mentale achterstand. Ze probeerde hem vandaag individueel te begeleiden. Naomi deed als activiteit ‘papier weven’ met de kinderen van de Top class. Een geslaagde lesdag!

Na schooltijd gingen we opnieuw mee met de schoolbus. Zoals jullie al weten is er altijd wel iets te beleven tijdens de busritten, en vandaag was het niet anders. We hadden weer superveel buspech: onder andere een heuvel oprijden lukte niet na 4 keer proberen en terug achteruit rijden… Ook was de linker voorband plat, dus stonden we weer ergens langs de weg te wachten op hulp. Een dronken man probeerde een nieuw wiel op te steken, maar na hem te zien vallen op weg naar ons wisten we al dat het hem niet zou lukken. Wel grappig zicht…

Vrijdag begon met een heel lang onthaal met de hele school. De eerste lesperiode van 40 minuten werd er eentje van 15 minuten. In snel tempo Frans geven dus.  Naomi maakte met de kleutertjes een kadertje met crêpe papier.

Na schooltijd namen we de schoolbus op weg naar Spring of Hope, de organisatie die we enkele weken eerder bezochten. Onderweg kreeg de bus -jawel- problemen. Midden op de grote weg in Kimara vielen we stil. Er was geen beweging meer in te krijgen. Het gevolg was dat we alle kinderen via de chauffeur zijn deur moesten evacueren, en samen stonden we een 20-tal minuutjes aan de bushalte te wachten tot onze bus weer zin had om te rijden.

We waren ondertussen al veel te laat op onze afspraak. Gelukkig zijn ze dat hier gewoon in Afrika…

Hoofdzuster Trèsa was erg blij ons te zien. Ze had de foto’s van ons bezoek aan hun project in Kibamba goed ontvangen en bedankte ons alvast voor het materiaal dat we daar achter lieten. Ook de financiële sponsoring apprecieerde ze enorm! Na het horen van de mooie plannen die ze nog hebben weten we zeker  dat het geld goed besteed zal worden.

Tijdens het weekend bezochten we de oudste dochter Eunice op haar school. Er werd een meeting voor de ouders georganiseerd, en wij waren ook van de partij… Het was de laatste keer dat we haar konden zien, dus die kans wilden we niet laten liggen. Onderweg zagen we ook weer aapjes, Naomi haar dag was goed!

Op zondag was ook Naomi gesneuveld. De microben van Bieke waren overgesprongen… Gelukkig hebben we een ferme EHBO-kit mee die ons helpt in onze moeilijke momenten. We stuurden ook een sms’je naar oma, want het was al lang geleden dat we haar nog gehoord/gezien hadden. Een uurtje later stond ze voor onze neus! Van telepathie gesproken… We moesten haar echter snel verlaten want vandaag was het tijd om de andere dochter te bezoeken. Na twee uur rijden kwamen we bijna aan in haar school. Helaas werd de weg 100 m voor haar school versperd door een heuse rivierstroom. De zware regenval had weer zijn werk gedaan. We konden onmogelijk door met de wagen dus besloten we terug te keren, zonde…We vonden het heel jammer dat we Juliana niet konden zien, maar het was echt onmogelijk. Kijk maar:

De weg werd een rivier...

Tijdens de terugweg zagen we een zwaar ongeval. Een grote bus kwam terecht in de gracht en we zagen hoe ze de mensen via de nooduitgangen van het dak nog probeerden te redden. Een verschrikkelijk beeld dat we niet gauw zullen vergeten.

Eenmaal thuis kregen we van ons mama een gele Top Layer T-shirt. Hij staat ons goed!                      ’s Avonds hadden we nog een leuk praatje met oma. Jammer genoeg moest ze de volgende dag al vertrekken, maar ze hoopt er bij ons afscheid op de luchthaven bij te zijn (en wij hopen dat ook).

We love our African granmother.

De laatste lesweek begon opnieuw warm. Bieke behandelde aan de hand van een lied met video de kleuren in het Frans. Ook leerkracht Ezekiel had interesse en nam plaats in de klas. Naomi kon geen activiteit geven vandaag, maar kreeg wel de opdracht om een verjaardagsfeestje in elkaar te knutselen voor Renson. Het werk werd echter voor niets gedaan want eens ze aankwam in de klas besloot meester Steven het toch op zijn manier te doen. Een enorme chaos was het gevolg. Vooral bij het uitdelen van de drankjes en de kadootjes werd het feestje een ramp. Kinderen vanuit alle klassen wilden mee genieten van het lekkers en sprongen letterlijk op en over de schoolbanken om toch maar iets te kunnen bemachtigen. Zelfs de leerkrachten en onze huisjongen Kevin bezweken voor de verjaardagstraktaties. We stonden erbij en keken er (machteloos) naar. Structuur is hier ver te vinden.

We werden op dinsdag weer vroeg gewekt door de directeur die al claxonnerend zijn dochter wekte om de deur te sluiten na zijn vertrek. We hebben de pech dat de auto telkens geparkeerd staat voor onze ruit, waar er geen raam in zit. We waren dus alweer vroeg uit de veren!

Er werden opnieuw veel knutselactiviteiten gegeven in de klasjes. Onder andere kadertjes met crêpe papier, kalligrafie aanleren aan klas 6, afdrukken maken met verf. De kinderen hebben een creatieve dag achter de rug!

Na schooltijd gingen we op huisbezoek bij de jarige van gisteren. We werden gisteren uitgenodigd door de ouders en omdat we nog een drukke planning hebben komende week besloten we om vandaag eventjes tijd te maken. We kregen ook de kans om hun 1 maand oude baby’tje in onze armen te houden. 

 ’s Avonds namen we ook nog foto’s met ons Afrikaans kleedje. We zijn nu officieel African Ladies!

Hé, het is oké…

… om nieuwsgierig te zijn naar de ‘verrassingen’ die ze thuis plannen.

… om uit te kijken naar het weekend omdat we dan vlechtjes in ons haar laten leggen en henna laten zetten.

… om de souvenirtjes die we voor onze maatjes en familie kochten zelf te willen houden.

… om Afrikaans Engels, Engels en Nederlands door elkaar te spreken.

… om de Afrikaanse taarten lekkerder te vinden dan de Belgische (uitgezonderd die van onze mémés dan).

Kwaherini!

Naomi & Bieke

Zanzizalig

Donderdag waren we vroeg uit de veren zodat we om 8 uur aan de ‘bushalte’ in Kwa Beka stonden. Onze reis begon heel regenachtig… Na lang gepruts in de modder kwamen we aan in Kimara waar we een dala dala namen naar Posta. Daar brachten we eerst nog een bezoek aan het kantoor van onze reisagent die onze tickets voor de boot had. 

Om 11 uur checkten we in op de Flying Horse en rond 12.30 uur vaarden we richting Zanzibar.

Aangekomen in Zanzibar – Stone Town - wachtte Roger ons op. Hij leidde ons naar het hotel ‘Fungini Palace’ en gaf wat info over de buurt. Het was voor ons wel wat raar om weer zo veel blanken te zien. We waren het nu net gewoon om de enige blanken te zijn, en plots was er een overdosis ‘wazungu’ te zien. Dat beloofd voor als we weer in België zijn!

Op vrijdag deden we de ‘Spice Tour’. We zagen, roken en proefden heel wat kruiden, planten en vruchten. We kregen ook een bril, ketting en armband gemaakt van bladeren. ’s Middags aten we met de hele toeristenbende in een Afrikaans hutje op de grond.

Daarna reden we verder naar een grot waar de slaven verbleven om daarna te verkocht te worden.

Als afsluiter bezochten we ook een strand. Een echt paradijs!

Eens terug in Stone Town kregen we een rondleiding in de stad. Roger vertelde ons heel veel geschiedenis. We wilden ook de slavenmarkt en de Perzische baden bezoeken, maar deze waren gesloten…

Spice tour

Zaterdagochtend vertrokken we met een privébusje naar Nungwi. Daar verbleven we in Jambo Brothers bungalows.

Diezelfde dag bezochten we het Baraka Aquarium. Een natuurlijk aquarium waar je zeeschildpadden en vissen kan voederen en ermee zwemmen. Het was een super toffe ervaring!

Baraka aquarium

Zondag gingen we snorkelen. We vaarden met een boot dichtbij een eiland in de buurt omdat er daar een koraal was met heel veel mooie vissen. Onderweg zagen we ook dolfijnen! Na het snorkelen gingen we aan land (op Zanzibar, het andere eiland was privé) om te lunchen. Daarna keerden we terug naar het hotel.

Op maandag wandelden we even in de buurt en relaxten we op het strand. Het werd onze echte rustdag, omdat we er de volgende morgen  weer vroeg uit moesten.

Dinsdag keerden we terug naar Stone Town. We bezochten de slavenmarkt en de Perzische baden. Vandaag waren ze wel open. Hele interessante geschiedenis!

Slavenmarkt

Perzische baden

’s Avonds namen we de nachtboot terug naar huis. Rond 21 uur vertrok hij uit Stonetown om een beetje verder rustig te dobberen op de Indische Oceaan. We konden de eerste uurtjes wel wat slapen, tot hij vertrok richting Dar. Heel wat heen en weer gezwier en het geluid van een vrouw die constant moest overgeven was niet echt bevorderend voor onze slaap. Dat was wel eens een ervaring…  Rond 6u ’s morgens kwamen we aan in Dar. Vanuit Posta namen we de dala dala’s terug naar Kimara.

Het was een onvergetelijke, mooie en relaxerende reis.

Op donderdag vlogen we er opnieuw in om les te geven. We waren wel wat vermoeid, maar de kinderen uit de klasjes zorgden weer voor positieve energie!

Hé, het is oké…

… om blanken als vreemdelingen te zien.

… om na een vakantie nog vermoeider te zijn dan ervoor.

… om om 21 uur te gaan slapen, laat te vinden.

… om de naam ‘Bieke’ 3 keer duidelijk te verwoorden, maar het daar bij te laten omdat ze toch ‘Biete’ blijven zeggen.

… om na een dag in Kimara weer te stinken.

… om te beseffen dat het weerzien van familie en vrienden echt wel dichtbij komt.

… om je kleren te wassen en ze te laten drogen in de regen.

… om alvast Afrikaanse muziek op te slaan zodat we in België niet in een zwart gat terechtkomen.

… om het jammer te vinden dat er niet veel mensen meer reageren op onze blog (hint hint…).

… om nog te veel te willen doen in de resterende tijd.

… om niet te weten hoe aaal die souvenirs ooit in onze koffers zullen geraken.

Tot gauw!

Het aftellen kan beginnen...

Naomi en Bieke

Rain, rain, go away

Vrijdag was een vrij sombere dag. We werden gewekt door geroep en hard gebonk op de voordeur. Meester Alick moest op gesprek bij de directeur in de vroege morgen, maar de directeur was zelf nog niet wakker…

Vandaag liet je meester Alick best wat alleen, hij leek erg kwaad te zijn.

Ook Bieke was wat teleurgesteld vandaag. Wanneer ze een kijkje ging nemen in de klas waar ze gisteren lesgaf, bleken de prenten aan de muur verdwenen te zijn. Ook het handboek dat ze van iemand mocht lenen bleek spoorloos. Soms lijkt het echt of we voor niks al het werk doen…

Naomi gaf een ‘moeilijke’ activiteit. Ze gaf een kleurendictee in de kleuterklas. Zoals bij ons zijn sommige kinderen er goed mee weg, anderen hebben er problemen mee. Natuurlijk was het wel een heuse opdracht voor alle kinderen aangezien ze nog maar pas de kleuren beginnen te kennen.

Gelukkig waren er niet veel kinderen in de klas waardoor ze goed kon bijsturen waar nodig. Door het regenweer waren er maar 24 kleuters aanwezig in plaats van 45.

Na de activiteit zongen ze nog enkele liedjes en hielp Naomi meester Steven mee met het noteren en verbeteren in de schriftjes van de kinderen.

Na een dag in de klas te staan, namen we de schoolbus om de kinderen thuis af te zetten. Het begon nog harder te regenen! Doordat we geen raam hadden werden we dan ook kletsnat. We probeerden onszelf droog te houden door de paraplu te openen, maar helaas…

Omdat de wegen opnieuw heel slecht lagen, geraakten er ook enkele leerlingen niet meer thuis. Die avond bleven er dus 5 extra kinderen slapen.

Paraplu tegen de regen?

Overstroming

Extra gasten

Zaterdag werd het tijd om een ontspanningsweekje te boeken. Regen of niet, we gingen naar Posta! Daar boekten we een klein weekje Zanzibar om tijdens de paasvakantie te verblijven. We zullen dus van 17 april tot en met 23 april niet bereikbaar zijn.

Meer nieuws over Zanzibar komt pas volgende week.

Onderweg naar Posta zagen we verschrikkelijke beelden. Je herinnert je vast wel de beelden op het nieuws over overstromingen in bepaalde landen… Wel, dit zagen wij in het echt. Verschrikkelijk gewoon… Huizen tot de helft van de deuren onder water, mensen die nog enkele dingen proberen te redden, winkels (kraampjes) die plat liggen,… Schrijnende beelden. Graag hadden we er foto’s van genomen, maar uit respect voor de mensen deden we dit niet.

’s Middags in Posta aten we in een Westers restaurantje. We aten er ‘roasted chicken’ met frietjes. Het was overheerlijk! Na onze maaltijd namen we de dala dala richting Kimara.

In Kimara vond Naomi eindelijk een stofje naar haar zin om een kleedje van te laten maken. Ze liet haar maten opnemen en mag vanaf dinsdag het kleedje ophalen… Spannend!

Zondag was het opnieuw heel slecht weer, dus bleven we thuis. We keken met de kinderen naar ‘Finding Nemo’ om de dag te vullen.

We hebben ook ons buikje goed rond gegeten, want vandaag kregen we heel lekker eten. We aten kachori, kip en frietjes, en dit meermaals.

Op maandag opnieuw tijd om in de klassen  te staan.

Naomi leerde een nieuw lied aan in de klas, maar meester Steven onderbrak heel vaak omdat hij de vorige liedjes terug wou horen (wat eigenlijk gepland was voor het einde van de les). De kinderen waren heel druk in de klas, ze maakten ruzie, gooiden dingen in het rond, riepen naar elkaar, … Meermaals verschillende dingen geprobeerd om de kinderen terug aandachtig te krijgen, maar er leek precies niks te helpen. Dat kan eens gebeuren zeker?

Naomi vond het best wel wat lastig en vermoeiend, want ze was ook al met wat hoofdpijn opgestaan die morgen…

Gelukkig vonden de kinderen het lied wel heel leuk en kenden ze het op het einde van de les. Dit maakt het dan weer goed.

Bieke hield zich vandaag bezig met een kind in de klas die haar al eerder opviel. We zijn geen experts, maar denken dat het kind in kwestie dyslexie heeft.

Alles gaat hier nog steeds zijn gangetje zoals voordien, en zo mocht Bieke ook nog eens onvoorbereid een Franse les geven.

Die avond gingen we meerijden met de grote schoolbus om de kinderen thuis af te zetten en nadien een verrassing af te geven in ‘Spring of hope’.

De schoolbus bleek wel wat verder te staan dan het schooldomein zelf… We gingen dus met een hele hoop kinderen op stap richting de schoolbus. We moesten zelfs een waterstroompje over! Meester Thomas en de twee blanken stonden in het water om de kinderen over het water te dragen.

Wanneer alle kinderen thuis waren afgezet en richting Kimara reden, vroegen we aan de buschauffeur om even te wachten zodat wij een verrassing konden afgeven in ‘Spring of hope’. Helaas was de zuster niet aanwezig op het bureau. Een andere keer dan maar.

Terug naar de bus om naar Top Layer te rijden, maar niet langs de normale weg, want daar was er gewoon een deel uit verdwenen… Ook door de regen?

Met de kinderen naar de schoolbus.

De maan.

Dinsdag maakte Naomi met de 45 kleuters de vingerpopjes die bij het liedje horen van de dag voordien. Meester Steven kwam opnieuw af en toe storen om Naomi een ander lied te doen zingen, maar Naomi liet haar niet doen. Ze zong toch het lied van de ‘fingerfamily’ met het vingerpopje. Omdat de kinderen deze keer niks in het schriftje moesten noteren van juf Naomi, maar gewoon het vingerpopje mochten meenemen naar huis, vroeg meester Steven om toch nog iets op het bord te tekenen zodat ze toch iets konden neerpennen.

Bieke voorzag vandaag een kookles voor de zesde klas. De ingrediënten die gisteren werden aangekocht waren al in de buikjes van de gastgezinkinderen verdwenen. Dit kwam ze te weten een half uur voor de les begon.

Nog snel werd er een kind gestuurd naar de shop om de dingen aan te kopen. Ondertussen zette Bieke alles klaar in de tuin voor de kookles.

Omdat neerpennen zo belangrijk is in deze school, voorzag Bieke voor elke leerling een kopie van de bereidingen die we vandaag maakten. Nadat dit ingekleefd werd in de schriftjes, trokken we naar de ‘tuinkeuken’. We bereidden er verschillende gerechten met eieren. Onder andere wentelteefjes, omelet, roerei en spiegelei (wat voor hen hier niet bekend is).

Kookles in de keuken - tuin

Na schooltijd gingen we op uitstap naar Mwenge, daar hadden we afgesproken met Peter. Omdat de avond viel begonnen er heel wat verkopers naar buiten te komen om nog iets te kunnen verkopen aan ons.

Het afbieden hoorde er uiteraard ook bij! Gelukkig kan Peter een woordje Swahili en konden we zo opnieuw wat souvenirtjes bijeen zien te rapen!

We keerden met z’n drietjes terug richting Kimara met de dala dala. Man, wat een file! We waren pas rond 20.30 uur thuis.

Woensdag werd voor Naomi een beetje een saaie dag. Er was geen periode om les te geven, dus ging ze gewoon in de klas helpen met meester Steven. Ze verbeterde schriftjes en noteerde huiswerk voor de kleutertjes.

Bieke hield zich vandaag muzisch bezig met de derde en vijfde klas. Er werden elfjes geschreven en verschillende materialen (zoals krijt, snippers gekleurd papier…) werden uitgetest door de kinderen van klas drie.

Na schooltijd gingen we naar Kimara om het kleedje van Naomi af te halen. Blijkbaar waren ze er nog maar net aan begonnen want we moesten nog 2u wachten… We wandelden dan richting ‘Spring of Hope’ om onze verrassing af te geven. Helaas, er was niemand aanwezig. Een mislukte tweede poging. Dan maar iets gaan drinken en eten in een nabijgelegen restaurantje. Wanneer alles op was gingen we terug naar de shop waar het kleedje klaar lag.

Hé, het is oké…

… om mee te rijden in een bus zonder ramen (terwijl het regent!).

… om 2x frieten per dag te eten.

… om op je vrije momenten nergens heen te kunnen omwille van de zware regenval.

… om je kleren te laten drogen in de eetzaal van de kinderen.

Vele groetjes

Bieke en Naomi

Karume Day

Vrijdagavond, nadat we onze blog online zetten, viel de elektriciteit uit. Dit keer was het niet voor even, maar voor de hele avond! Het was wel gezellig met alle kaarsjes in huis. We legden wat muziek op en zaten wat te praten. Plots kwam de directeur af met een mooie, roze verjaardagstaart. We keken elkaar vragend aan, waarna de uitleg kwam… Ons jongste zusje Peace zou heel graag komen naar België. We hadden gezegd dat ze zeker welkom is, maar dat het beter zou zijn als ze wat ouder is. Omdat haar verjaardag 20 juli is en wij op dat moment in België zijn en het niet zouden kunnen meevieren, wilde ze het op een dag doen dat we hier nog in Tanzania zijn. 

Ongelooflijk hoe zo’n klein meisje nadenkt over zo’n dingen! ’t Is echt een slim kind. We vrezen dat ze hier veel ‘miserie’ zullen hebben met haar wanneer wij weg zijn, want ze is echt gehecht aan ons.

P.s. De taart smaakte!!!

De 'jarige'...

Zaterdag hadden we niet veel te doen. We gingen eigenlijk naar Bagamoyo gaan, maar helemaal op ons eentje is dat niet te doen. We besloten dus om thuis te blijven en onze kleren te wassen. We waren zeer moe die dag, maar toen de ouders beslisten om ergens naar toe te gaan, sprongen we toch recht om mee te gaan. We wilden iets doen! Eigenlijk was het uitstapje gewoon een rondrit in de wagen waar we ondertussen drie keer stopten bij een bank. We aten ook kip in een plaatselijk restaurantje. 

Daarna wilden we samen naar de ‘winkeltjes’ in Kimara gaan. Toen we er aankwamen zagen we het leger bezig. Alle illegale shops werden plat gesmeten! Dit was een beeld dat je normaal gezien op televisie ziet, maar wij zagen het allemaal live voor onze ogen gebeuren. De winkeltjes bezoeken was dus geen optie meer. Bieke vreesde ook voor het kleedje die ze vorige week bestelde, want de shop waarin ze het bestelde lag in die straat…

Op de terugweg kochten we kippen die zomaar, zonder voorzichtigheid in de koffer gegooid werden. ’s Avonds waren ze al gepluimd… Sommige dingen gaan wél snel in Afrika!

Eenmaal thuis kropen we snel in ons bed. Om de avond af te sluiten besloot Bieke om het gezichtsmaskertje te gebruiken dat ze in het wekelijkse verrassingsdoek van de vriendinnen vond. Erg ontspannend, én eens een lekker geurtje in onze kamer! Zalig.

Voor - net gekocht/in de koffer

Na - klaar om opgegeten te worden (snif)

Geroosterde maïs langs de weg (tegen onze hongertjes)...

Op zondag gingen we met de drie oudste dochters naar Manzesi. Daar is er een marktje, maar blijkbaar is het er erg gevaarlijk. Heel wat pickpockets liggen op de loer om mobieltjes en natuurlijk ook geld te stelen. Honderd procent op ons gemak voelden we ons dus niet, maar het was wel eens tof om door zo’n straatjes te wandelen. ’s Avonds kregen we ook leuk bezoek: onze contactpersoon Peter, die onze stageplaats en woonplaats regelde hier in Tanzania, kwam eens kijken hoe het met ons ging! Hij kan Tanzania ook niet meer missen en komt dus nog af en toe terug. We vonden het erg fijn om nog eens echt (West-) Vlaams te kunnen praten. We bespraken ook enkele zaken rond te stage. Het was een zeer leuke dag, en we verlangen dan ook om volgende week met Peter nog eens Mwenge of Kariakoo te bezoeken.

Hij bracht ook enkele spulletjes mee voor Bieke die haar mama hem meegaf. Een grote verrassing was het, toen plots verschillende briefjes en kaartjes tevoorschijn kwamen! Allemaal dankzij Jamila, die het achter Biekes rug had geregeld. Het was een echt topdagje!

Maandag was er geen school omdat er op 7 april een nationale feestdag is in Tanzania: Karume Day. We gingen de oudste dochter terug naar school brengen in Bagamoyo. Dit is zo’n 2,5 uur rijden van onze woonplaats, dus opnieuw niet bij de deur. We konden pas om 11.30 uur vertrekken omdat de auto opnieuw problemen had. Toen we eindelijk aankwamen in de Baobab secundary school zagen we heel wat studenten staan. Blijkbaar mochten ze niet naar binnen omdat ze eigenlijk op zondag moesten ‘binnen’ zijn. Gelukkig had ons gezin ‘Wazungu’s’ en geld bij… Eunice mocht de school toch betreden. Wat onze blanke huid niet allemaal terecht kan brengen… De dertigtal andere leerlingen moesten allemaal terug huiswaarts keren. Soms is het leven echt niet eerlijk! We vonden het zeer spijtig om afscheid te moeten nemen van onze oudste zus, want we hebben haar echt graag! We zijn er ook zeker van dat we haar niet meer zullen zien vooraleer we naar België vertrekken, dus dat maakte het afscheid nog erger.

Samen met de 3 andere dochters en onze Afrikaanse ouders gingen we verder om Bagamoyo te bezoeken. Dit stond al vanaf het begin op ons ‘to-do-lijstje’, en vandaag was het eindelijk zo ver! Bagamoyo is een klein dorpje dat vroeger het centrum van de slavenhandel was. Vanaf deze plaats aan zee werden slaven verscheept naar Zanzibar. We zagen de palen waar de slaven aan vastgebonden werden, en waren wel onder de indruk… We bezochten ook het strand en het vismarktje dat daar vlak bij lag.  Op het strand zie je heel wat vissers, vissersboten en handelaars die tonen dat ze echt wel professionals zijn in hun vak! We kochten er inktvis en heel wat andere vissen. Het was indrukwekkend om te zien. Opnieuw een beeld dat je normaal op televisie ziet, maar waar wij nu midden in zaten…

Na ons ‘strandbezoek’ zei de directeur dat Bagamoyo eigenlijk totaal niets speciaals is, en we dus huiswaarts zouden keren. We probeerden hem nog uit te leggen dat dat voor ons wel interessant is, en we heel graag ook het oude stadje erbij hadden bezocht, maar tevergeefs… Heel jammer, maar we zijn toch blij dat we ‘iets’ gezien hebben van Bagamoyo.

Na een lange dag kropen we vroeg in ons bedje, want hier valt de paasvakantie op een ander moment en moeten we dus morgen weer aan de slag!

Inkopen - inktvisjes.

Paal waar de slaven aan vast hingen voor ze naar Zanzibar verscheept werden...

Viiiiiiiiis, lekkere viiiiiiiiiis...

Bagamoyo - strand.

Op dinsdag ging ons Afrikaanse leventje weer zijn gewone gang. We gaven les rond ritmes, complementaire kleuren, kleuren mengen, werken met crêpepapier enz. De kinderen waren weer erg blij met de blanken hun activiteiten, dus wij waren ook tevreden van ons werk!

Na schooltijd gingen we opnieuw een stukje mee met de schoolbus. We stapten af in Kimara om Biekes jurk af te halen. Heel spannend! Iedereen in het naaiwinkeltje begon te lachen wanneer ze de twee witjes zagen staan in hun shop. Bieke paste het kleedje ergens in een steegje, het (te dure) kleedje werd betaald en we gingen nog even de andere winkels gaan bezichtigen. Eenmaal thuis werd het kleedje deftig bekeken en geshowd. Het is een typisch Afrikaans kleed, dus het achterwerk wordt goed benadrukt… Bieke voelt er zich wat dik in, maar voelt zich nu wel een echte Afrikaanse lady…

Woensdag was een normale, doordeweekse Afrikaanse dag. We gaven les (ook wat op z’n Afrikaans), en gingen na schooltijd opnieuw mee met de bus. Het was op eigen risico, want de bus stond al vanaf ’s morgens ergens in panne. Gelukkig werd hij gemaakt in de loop van de namiddag, om de kinderen daarna opnieuw thuis af te kunnen zetten. We waagden het erop en gingen mee. Drie uur later en 5 km voor de finish (Top Layer School) was het zover: problemen. We hadden superveel honger dus we gingen op zoek naar frietjes. Ze beginnen ons hier al te kennen…

Vandaag was opnieuw een zeer warme dag. We moesten het weer wat gewoon worden want de voorbije dagen was het koeler (zo’n 30 in plaats van 35 graden…). Ondertussen beginnen de buschauffeurs ook al eens te strijden tegenover elkaar, over wie van hen de blanken meeneemt om de kinderen thuis af te zetten. Heel grappig om te zien!

We namen de grote schoolbus met Freddy (3-1 voor Freddy deze week) tot aan Kimara. Dan namen we een dala dala richting Mlimani City. Ons internet moest herladen worden, en onze buikjes verlangden weer naar pizza… De terugrit was wat minder. Wel 45 minuten wachtten we op een busje richting Kimara, maar nergens was er eentje te bespeuren. Bieke werd wat humeurig en we besloten uiteindelijk om een bajaji te nemen. Het was een toffe bestuurder die ons niet té veel aanrekende. Hij gaf ons ook zijn nummer voor het geval dat we nog eens in nood zaten! Leuke kerel. 

Deze week aten we ook al heel wat vis aangezien we wel 10 kilo kochten voorbije maandag in Bagamoyo. We worden ook telkens misselijk wanneer ze de deur van de koelkast openen, en een overweldigende geur van vis en andere op ons afkomt. Soms denken we dat we zelf al wat ruiken naar de vis…

Misschien een interessante afsluiter voor deze keer: de Afrikaanse keuken (op z’n best):

Wat eten we vandaag?

Keukenkast. Zoek het bord...

Waar zetten we de rest?

Hé, het is oké…

… om je dochter haar broek af te doen om te gebruiken als zakdoek (we geraken hier echt niet over!).

… om je verjaardag een paar maanden te vroeg te vieren.

… om blij te zijn met een Belgisch bezoekje.

… om het moeilijk te hebben bij het afscheid van Eunice.

… om steeds meer en meer aan thuis te denken.

… om niet blij te zijn dat je vervelt (slang Naomi).

… om nog steeds te wachten op Biekes tussentijdse evaluatie (en ja, we hebben al vaak aangedrongen).

… om op een ‘slechte’ manier les te geven omdat de directeur het zo wil.

… om te vrezen over ons aantal evaluaties (Afrikaanse leerkrachten = weglopers).

… om je ziek te eten in geroosterde maiskorven.

… om met de bajaji alle files voorbij te steken (zoef!).

Kwaherini!

Naomi & Bieke

I love te-acher Bie-ke and Naom-i

Ons Afrikaans gezin.