HotHotHotter

Hallo allemaal!

We hebben alweer heel wat te vertellen aan al onze volgers. Ondertussen is onze eerste stageweek bijna gepasseerd. We zijn de hitte ondertussen al een beetje gewoon, maar dat neemt niet weg dat het echt wel lastig is om in zo’n warmte te ‘werken’. Naomi gaf onder andere les over de basiskleuren: blauw, geel en rood. Ook de dagen van de week kwamen aan bod. De weekkalender kon op veel belangstelling rekenen van iedereen!

Bieke gaf de lagere schoolkinderen onder andere ICT met een ‘echte’ laptop. De kinderen waren erg enthousiast en vroegen meteen wanneer ze het nog eens zou doen. Ook de lessen V.S. rond verkenning van materialen (bv. waterverf, wasco’s etc.) vonden de kinderen erg leuk.

We bereidden onze lessen voor, maar blijkbaar zijn de kinderen nu volop bezig met de proeven te maken van de maand februari. Dit hoorden we pas deze morgen… Onze dag zag er plots helemaal anders uit, want vandaag bracht Adolph ons een bezoekje.

Peter bracht ons in contact met Adolph, want hij heeft tijdens zijn verblijf in Tanzania nog les gegeven aan hem. Het was erg leuk vandaag, hij nam ons mee naar Mlimancity (shopping center) en Mwenge, een heel toffe buurt met allerlei typische Afrikaanse winkeltjes met vooral houtsnijwerk.  We bezochten als eerste de shop van … (de naam zijn we natuurlijk weer vergeten), een vriend van Peter. Toen hij ons zag was hij zeer enthousiast om de rafiki’s (= vrienden) van Peter te kunnen ontmoeten. We hadden ook de indruk dat hij zo blij was omdat hij er wat high uitzag… Bieke kocht er haar eerste muziekinstrumentjes, en we kregen elk een mooie armband.

We verlangen om er nog eens te gaan, om nog meer leuke dingen te kopen (misschien ook souvenirtjes, wie weet…).

Tijdens ons uitstapje was het ook de eerste keer dat we een bus namen. We kregen onmiddellijk veel te zien: o.a. een dief die probeerde te ontsnappen door op een wagen te springen. Onmiddellijk stonden er tientallen mannen rond en de politie kwam ter plekke. We wisten even niet wat er gebeurde… Tien minuten later zagen we plots een vrouw over straat lopen en roepen naar een persoon die super hard wegliep. Blijkbaar had die haar gsm net uit haar handen getrokken en vluchtte hij ervandoor. Het gebeurde allemaal vlak voor onze neus, en toen waren we er ons wel van bewust dat we hier heel voorzichtig moeten zijn en goed moeten opletten op onze tassen… 

Na enkele uurtjes keerden we terug huiswaarts. Adolph had een vriend gebeld die een typisch vervoermiddel van hier bezit (de bajaji). Anders gingen we zeker het dubbele betaald hebben voor de rit… De terugrit duurde zo’n anderhalf uur, maar de wind bracht gelukkig de nodige verfrissing.

Adolph zette ons goed en wel thuis af, en wilde onze gastouders nog even dag zeggen. Jammer genoeg waren ze nergens te bespeuren… We bedankten hem wel duizend maal omdat we zo blij waren dat we eens weg geweest waren. We hebben de indruk dat hij onze situatie begrijpt, want hij zei dat we hem altijd mogen bellen als we nog eens iets willen doen… We like Adolph (leuke persoonlijkheid en mooie verschijning). Hopelijk zien we hem nog eens terug.

Chauffeur van de bajaji.

 O ja, we hebben er sinds kort nog een huisgenootje bij: Musti de kat. Hij moet ervoor zorgen dat de ratten ons niet meer lastig vallen gedurende de nacht… Wel is het altijd heel grappig te horen dat Madame ze ‘Must’ noemt. Musti weet ondertussen ook al van wie hij eten kan krijgen… ;).

Nu nog even dit…

Hé, het is oké…

… om washandjes hier heel letterlijk te nemen.

… als de hanen hier al om 3.30 uur beginnen te kraaien.

… dat de vliegen hier verzot zijn op muggenbeten.

… dat ze hier kledij en elektrische toestellen verkopen aan de deur.

… om kakkerlakken als kamergenoten te hebben.

… om iedere dag elektriciteit te moeten kopen.

… om uit te kijken naar uitstapjes die dan toch niet doorgaan.

… om lui en moe te zijn door de hele dag te rusten.

… om trots te zijn op je bruine kleurtje, maar er niet bij te vertellen dat het door ’t stof is.

… om te verlangen tot onze lieve oma op bezoek komt om de hele school godsdienst te geven.

… om je eigen regels te maken in het verkeer.

… om 110% te genieten van een stukje brood na 12 dagen rijst.

… om bij 30° C een lange broek te dragen om je muggenbeten te beschermen.

… om euforisch te reageren wanneer je Sprite en Ice-Tea ziet.

… om uit te kijken naar woensdag: snoepjesdag! (met dank aan zus).

Vele groetjes vanuit het zwoele Kimara

Naomi & Bieke

The African life

Jambo!

We zijn hier ondertussen al bijna twee weken en zijn de accommodatie al wat gewoon. Soms is het feit dat er geen slot op de badkamer zit wel nog een probleem (kinderen durven weleens op bezoek komen terwijl we ons wassen, met geschokte gezichtjes als gevolg).

We kunnen ons ook al beter aanpassen aan hun mentaliteit. Hun gedragingen en uitspraken kunnen we al wat beter plaatsen en sommige dingen kunnen we al goed relativeren.

Onze handwas bleek geen succes, de was stonk door het regenwater nog meer dan voordien. We namen het risico om het de volgende keer te laten wassen door onze ‘huishoudhulp’, met een bang hartje, want we wilden niet echt dat onze kleren al vanaf week 1 helemaal uitgerokken zouden zijn. Wanneer we ze terugkregen roken ze gelukkig lekker, en het uitrekken valt tot nu toe ook wel mee.

Normaal gezien moeten we twee à drie weken observeren en de werking van de school leren kennen, maar we zijn vandaag toch al gestart met lesgeven. Het observeren was namelijk heel saai. Elke les was in feite hetzelfde: de leerkracht zegt beknopt zijn leerstof, daarna noteert hij/zij alles vanuit het handboek op het bord en de leerlingen schrijven alles over in hun schriftje. We vielen soms bijna letterlijk in slaap (alsook sommige kinderen!)… 

We kijken nog steeds elke dag uit naar de busritten. Heel toevallig is er ook altijd een technisch probleempje wanneer wij meerijden (bv. kapotte band, 7x panne gedurende 1 rit, vastzitten in de modder…). Gelukkig is de chauffeur ook een mecanicien, dus we hoeven ons nooit echt zorgen te maken. Ze zijn erg creatief in het vinden van oplossingen tijdens zo’n probleem. De kinderen worden verder vervoerd met kennissen die een moto bezitten, en wij krijgen een zeteltje uit de bus om comfortabel langs de weg te zitten wachten tot het probleem is opgelost. 

pech op de weg (deel 15 986)

wachten op hulp met teacher Ezechiel

kinderen worden naar verder naar huis gebracht met de moto

 We proberen afspraken te maken met de leerkrachten omtrent onze lessen, maar dat verloopt redelijk moeizaam. Het is dan wel een Engelstalige school, toch spreken de meeste leerkrachten niet zo goed Engels, met als gevolg dat communiceren met hen soms echt moeilijk is. Ook de evaluatieformulieren die ze moeten invullen tijdens onze lessen leek een heuse opdracht voor hen te zijn. Een bepaalde leerkracht sprak eerst over zijn handschrift dat niet te lezen is, dus hij zou het niet kunnen invullen. Daarna zei hij dat hij niets van het evaluatieformulier begreep, en nadien luidde het dat hij het formulier zou invullen tegen ons vertrek naar België (terwijl het een evaluatie van één les is). Ze zijn al dat papierwerk echt niet gewoon, dus hebben we er zelf wat achter gezeten zodat we de formulieren dezelfde dag nog terugkregen. Dit is wel iets wat we hier altijd moeten doen: zelf initiatief nemen en blijven vragen, doen, regelen… 

Ook het lesrooster klopt langs geen kanten. 

Voorbeeld 1 : Bieke komt tegen 13.20 uur in het vijfde leerjaar om de banken wat te verzetten voor het groepswerk. Normaal gezien was het vanaf 13.05 uur lunchpauze, dus dit zou rustig kunnen verlopen. Tot haar verbazing zaten alle kinderen nog in de klas. Om 13.40 uur (wanneer de lunchpauze eigenlijk gedaan is), zei de leerkracht dat de kinderen mochten gaan eten. Redelijk vervelend, want de les van 40 minuten werd plots een les van 25 minuten, waardoor niet alle hoeken gedaan konden worden.                                                                                                                             Voorbeeld 2: Naomi moest haar les starten om 9 uur, maar kon dit pas doen om 9.30 uur. 

Het is hier zo anders dan in België, maar we nemen het ritme al wat over…

Deze morgen kwamen er enkele sollicitanten langs voor een gesprek met de directeur. Al gauw moesten ze het beste van zichzelf tonen en werden ze onmiddellijk in de klas gezet. Ze moesten tonen wat ze te bieden hadden om les te geven, onder toeziend oog van drie leerkrachten, de directeur en wijzelf. We vonden het wat ongemakkelijk omdat we zelf nog studenten zijn, en hen moesten beoordelen. Toch was het wel eens interessant om dit mee te maken.

Ondertussen spraken we al enkele keren met het thuisfront, en dat zorgt altijd voor leuke momenten. We fleuren er van op om onze familie en vrienden te horen, terwijl we zo ver van elkaar verwijderd zijn.

Vorige zaterdag gingen we eindelijk een uitstapje maken, en daar waren we heel blij om! We dachten dat we één of ander stadje gingen bezoeken, dus deden deftige kledij aan en namen wat geld mee om eventueel een souvenirtje te kopen. Na drie uur rijden (met een stop bij de lieve oma en het nemen van de overzetboot over de Indische Oceaan) kwamen we aan in Kigamboni, op een stuk land in the middle of nowhere. Daar lieten madame en de directeur ons hun ‘plot’ zien waar ze in de toekomst hun secundaire school willen bouwen. Momenteel willen ze op dit stuk land nog wat boeren om geld te verdienen, en dat was wat ze die dag wilden doen… Ons uitstapje draaide dus helemaal anders uit dan we dachten; we zaten meer dan vier uur op een stuk land zonder iets rondom ons. Zelfs geen toilet. Naomi was die dag ook al ziek opgestaan waardoor de dag nog lastiger was voor haar. Omdat de lieve oma dit doorhad zijn we om 15 uur vertrokken richting Kimara. Jammer genoeg is Dar es Salaam erg druk, dus we waren pas thuis om 18 uur. Ondertussen zaten we er allebei helemaal door, en gingen we onmiddellijk naar bed bij thuiskomst. Dit was een zware dag voor ons. 

overzetboot

frieten in the middle of nowhere

not having fun

 De dag nadien bleven we ook thuis om wat uit te rusten. Ondertussen was ook Bieke gesneuveld met een zware verkoudheid en veel hoofdpijn. De jongste van het gezin heeft het ook te pakken: braken en koorts. We hopen dat we niet te ziek worden, want ziek zijn in Afrika is geen pretje in zo’n warmte.

Binnenkort zullen we eens op jacht gaan naar Afrikaanse kleedjes om ons nog wat meer in te burgeren. De madame heeft ons ook al een typisch Afrikaans ‘doek’ gegeven om ’s avonds aan te doen tegen de muggen, wat telkens tot grote hilariteit leidt bij hen, want mzungu’s met zo’n kleed vinden ze een heel raar zicht. Wij zijn vooral blij dat onze muggenbeten wat beperkt worden. Onze reeds verzamelde muggenbeten jeuken wel enorm, met veel frustraties tot gevolg. De voeten van Bieke zitten ondertussen dubbeldik. Gelukkig zijn er hier volgens ons gastgezin geen malariamuggen te bespeuren, dus dat is wel een geruststelling.

We hopen nog heel wat avonturen te beleven.

Tot de volgende!

Naomi & Bieke

Karibu

Ons eerste weekend was er één vol verrassingen. Na de eerste internetavond (vrijdag 14/02) deed Bieke een akelige ontdekking. Bij het binnenkomen van de keuken en het aansteken van het licht ontdekte ze dat we nog meerdere harige huisgenootjes hebben, namelijk Rudy de rat. Een leuke afsluiter voor de vrijdagavond, wat tot veel gejoel van de kinderen leidde.

Ook mochten we voor de eerste keer alleen buiten het schooldomein. Toch hebben de kindjes ons vergezeld zodat we zeker de weg terug zouden vinden, want alles lijkt hier toch wel op elkaar; bruine hobbelige wegen en veel groen.We hadden vanaf de eerste keer prijs: verbrand! Gelukkig bracht de aftersun wat verkoeling.

We brachten een bezoekje aan enkele buren en werden er telkens vriendelijk onthaald. De huizen zien er wel mooi uit binnenin. De meesten hebben een tv, grote salon en soms ook een computer. Ze voelen zich telkens erg vereerd wanneer wij als ‘mzungu’ (=blanke) hun huis komen bezoeken. We hebben wel de indruk dat we een wandelend reclamebord zijn, want telkens we de stad intrekken met de auto worden onze ramen geopend wanneer we ons op drukke plaatsen bevinden. De directeur vertelt dan trots aan iedereen die hij tegenkomt dat er mzungu’s lesgeven in de Top Layer School en dat iedereen daar moet komen om les te volgen. Daar voelen we ons soms ongemakkelijk bij, we zijn tenslotte ook nog stagiaires hé.

Ondertussen hebben we ook al heel wat insectenbeten verzameld, wat tot krabberige situaties leidt. Ook de insectenaanval tijdens de tweede stroompanne deze week was even schrikken. We hadden geluk dat mr. Mheluka in de buurt was om de vervelende insecten te vangen en tegelijkertijd in zijn mond te laten verdwijnen, met een kokhalzende Naomi tot gevolg…

Over de maaltijden hier kunnen we een hele boek schrijven (maar dat zullen we niet doen aangezien we geen zin hebben om dit terug op te halen). Vissenkop met tanden en ogen, een raar stuk vlees waar we de naam niet van weten, melkthee … zijn op dit moment niet bepaald ons ding. De rijst, spaghetti, frieten (gebakken aardappelen), verloren brood, omelet en sandwiches met boter kunnen ons wel smaken. Hoewel we op dit moment toch ook al durven fantaseren over “frituur Maria” en “ ’t Gilwes Fritgenot”.

 Hier is het de gewoonte om drie keer per dag warme en enorme porties te eten. Hoewel wij er ook wel iets van kunnen is het hier toch wat overdreven. Dit cultureel verschil heeft al enkele keren tot niet zo’n aangename conversaties geleid. Onder andere Madame (zo moeten we onze gastmama noemen) die Bieke ‘fat’ noemde. Ook Naomi kreeg het te verduren, zij eet dan weer veel te weinig.

Het is ook een grote aanpassing voor ons omdat we op totaal andere tijdstippen eten. Ontbijt is vaak rond 10 à 11 uur, terwijl we vaak al wakker zijn vanaf 7 uur. Middagmaal krijgen we rond 15 uur en avondmaal rond 20 uur.

Op zondagochtend sliepen we niet uit zoals in België, maar waren we al om 6 uur fris man. We maakten zoals afgesproken onze gastmama wakker om op tijd te kunnen vertrekken naar de kerk. Tot onze verbazing zei ze dat het te vroeg was en kroop ze terug in bed om verder te slapen. We stonden er maar verdwaasd bij. Wij waren al paraat om 6.30 uur, maar waren dan ook de enige. De rest van het gezin lag nog vredig te slapen terwijl de mis om 7 uur ging beginnen. Na lang wachten vertrokken we eindelijk (rond 7.25 uur, ’t is Afrika hé) naar de kerk. Omdat het die nacht veel en hard had geregend – het is tenslotte regenseizoen voor iets – lagen de aardewegen er heel modderig bij. Het liedje “Met de jeep door het oerwoud” werd onze autosong op dat moment. Na een avontuurlijke rit volgde een mis van 3 uur. Jammer genoeg begrepen we er niet zoveel van want er werd de hele tijd Swahili gesproken.  Het is de gewoonte om de nieuwelingen aan het woord te laten om zich voor te stellen, dus wij werden daar ook het slachtoffer van. Alle ogen op de mzungu’s gericht, stelden we ons met een bang hartje voor als Bieke & Naomi from Belgium.
Het was heel aangenaam om het kerkkoor zo enthousiast te zien zingen en dansen. Helemaal anders dan in België! Toch was 3 uur een beetje te veel van het goede.  

Tussendoor lieten we de gastfamilie al kennis maken met ons thuisfront door hen foto’s en streetview te laten zien. Ze waren heel erg onder de indruk van Laika en Tshabi.

Vandaag observeerden we voor de eerste keer in enkele klassen van de Top Layer School. Het valt ons vooral op dat er heel veel tijd wordt verloren omdat de kinderen alles moeten overschrijven van het bord in hun schriftje. Zelfs de kinderen uit de baby - en middle class (2,5 – 4 jaar) leren al lezen en schrijven. Het was schrijnend om te zien hoe de kinderen de hele tijd op hun stoeltje moesten blijven zitten zonder dat ze iets te doen hadden. Ze zaten letterlijk aan een lege tafel. Ook het feit dat de leerkracht erg streng en soms agressief uit de hoek kwam deed pijn aan ons hart. De kleintjes hebben er nood aan om te bewegen, de omgeving en materialen te verkennen, maar hier kunnen ze enkel zitten en niets doen… Jammer genoeg wil de leerkracht dit niet echt inzien. Hier is vooral het kleuteronderwijs een voorbeeld van hoe het niet moet. We hopen om de kinderen toch –al was het maar even- een leuke tijd te bezorgen en de leerkrachten een andere vorm van lesgeven te laten zien.

De dagindeling was ook wat vreemd. De leerlingen kregen hun ‘ontbijt’ rond 11 uur. Het middagmaal mogen ze om 13 uur verorberen, en nadien gaan ze terug naar de klas voor één à anderhalf uur. We zijn nog niet helemaal mee met het schoolsysteem, maar dat komt nog wel… We will see.

Ondertussen was het hoog tijd om onze vuile was eens onder handen te nemen, letterlijk handwas. Helaas ruiken onze kleren niet echt fris, maar eerder naar regenwater. Hou jullie maar klaar op onze geurende terugkomst.

Op dit moment voelen we ons soms wat opgesloten omdat we op het schooldomein wonen en echt afhankelijk zijn van de directeur en zijn vrouw. In de buurt is er ook niet veel te doen, wat het redelijk saai maakt. We hebben ons de voorbije dagen vaak verveeld. Dit zal wel veranderen wanneer we les zullen geven en de vele voorbereidingen voor de lessen zullen maken. We hopen dat onze gastouders ons wat meer zullen rondleiden en leuke plaatsjes tonen in de stad/het land.

Hopelijk missen jullie ons nog niet te veel daar in het kleine, koude, natte België.

Kwaherini!

Naomi & Bieke

'We will see'

Hallo volgers!!

Ons eerste blogbericht vanuit het verre Kimara, Tanzania.
We zijn goed aangekomen na een lange vlucht. Op de luchthaven erg lang moeten wachten op ons visum (welcome to Africa!) en nog een douanecontrole gehad. Daar moesten we onze koffers openen en alles tonen wat erin zat: de verf was de schuldige! Gelukkig was het nog een jonge kerel, en met wat gelach hebben we hem wat kunnen afschudden.

Mr. Mheluka stond ons al op te wachten, en we reden naar 'huis'. Na zo'n uurtje rijden kwamen we aan bij de Top Layer School. Heel groot en mooi gebouw naar Afrikaanse normen (we hebben vandaag al wat geschilderd om de lokalen wat levendiger te maken). We kregen spaghetti als eerste avondmaal. Leuke verwelkoming dus.

De eerste dagen zijn nog wat 'op het gemak', maar vanaf maandag zullen we ons in de klas begeven. De kinderen zijn alvast enthousiast en trots over/op hun mzungu's.

Onze titel 'We will see' is het zinnetje dat we al tientallen keren hebben gezegd tegen elkaar. We jagen ons niet op (we beginnen al wat Afrikaanser te worden), en zien telkens wel wat er ons te wachten staat!

Vele groetjes

Naomi en Bieke

We zijn er bijna, we zijn er bijna...

maar nog niet helemaal!

Nog even en we zitten op het vliegtuig richting Tanzania. Woensdagochtend is het zover. Om 03.30 u. vertrekken we naar Zaventem. Veel slapen zal er dinsdagnacht wellicht niet aan te pas komen!

De koffers werden gepakt, we namen afscheid van vrienden en familie en kregen hierbij heel wat leuke aandenkens mee zodat we hen zeker niet zouden vergeten daar in het verre Afrika. Kortom, we zijn er helemaal klaar voor!

Met de nodige spanning maken we nog snel enkele zaken in orde (lees: nog enkele woordjes Swahili onder de knie proberen te krijgen, valiezen wegen, uitpakken, terug inpakken...).

Wij tellen alvast af!

Vele groetjes
Naomi & Bieke